تحول سیستم؛ گمشده نظام آموزشی

کبنا ؛وقتی طرح توسعه کشورهای پیشرفته و درحال‌توسعه را مطالعه می‌کنیم یکی از مهم‌ترین برنامه‌های که کمک فراوانی برای رسیدن آن‌ها به اهدافشان نمود، تحول در سیستم و نظام آموزش‌وپرورش بوده است.
این کشورهای با تغییر در نگرش خود دست به یک برنامه‌ریزی بلندمدت زدند، در همین راستا طی چندین دهه با استفاده از همین نظام و سیستم متحول شده به پرورش شهروندانی پرسشگر و کنجکاو، پاسخگو، مسئولیت‌پذیر و قانون‌مدار پرداختند. با تحویل موتور توسعه به دست همین نسل، توسعه کشورشان شتاب و سرعت بیشتری به خود گرفت؛ زیرا آن‌ها به این باور رسیده‌اند که این در دنیای مدام در حال تغییر، برای رسیدن توسعه و پیشرفت مطلوب به افراد و نسلی ویژه و منحصربه‌فرد نیاز دارند که سیستم‌های آموزشی قدیمی پاسخگویی آن نبوده و حتی عدم پیشرفت خود را ضعف در این حوزه می‌دیدند، بنابراین سرمایه‌گذاری در این حوزه یکی از مهم‌ترین بخش‌های برنامه توسعه آن‌ها واقع شد.
با همین نگاهِ سیستمی، به تمام اجزایی سیستم توجه دارند و رشد هم‌زمان و هماهنگ همه این اجزا را در دستور کار خود قرار می‌دهند؛ زیرا می‌دانند عدم رشد و بی‌توجه به هر جز منجر به نابودی و عدم موفقیت کل سیستم می‌شود.
 یکی از اجرای مهمی در این سیستم که چراغ‌های هدایت جامعه برای رهایی و عبور از تاریکی و جهل است معلمان و آموزگاران می‌باشند که نقش آن‌ها در موفقیت یا عدم موفقیت سیستم آموزش‌وپرورش درنهایت رشد و توسعه هر کشوری بر کسی پوشیده نیست.
وقتی نگاه اجمالی به کشور خودمان می‌اندازیم، بودن یا نبودن سیستم و نظام آموزش مناسب جای خود، اما می‌بینیم که جایگاه و شأن معلمان و مطالبات آن‌ها، انگار خارج از این سیستم موردتوجه قرار می‌گیرد یا بهتر است بگویم توجه ای نمی‌شود و این هیچ‌گونه سنخیتی با اهداف سیستم آموزشی و توسعه‌ای ندارد که لازم است بازنگری ویژه و مبسوطی در این طرز نگاه شود تا بتوان پاسخگوی این مطالبات بود.
 علاوه بر مطالبات سیستمی که به آن معترض‌اند همانند ضعف زیرساخت‌های آموزشی (سخت‌افزاری و نرم‌افزاری)، مطالب تدوین‌شده در کتاب‌ها، روش تدریس نادرست دیکته شده و نامناسب، جذب نامناسب افراد برای این حوزه ...، یکسری مطالبات درست و به‌حق صنفی ازجمله بهبود معیشت، تشکل‌های صنفی و آزادی اداره آن‌ها دارند که حاکمیت آن را ندیده می‌گیرد حتی با این مطالبات برخوردهای تند و امنیتی می‌کند، لازم است یادآور شد با درگیر شدن معلمان با این مشکلات معیشتی جایگاه و شأن آن‌ها پایین خواهد آمد.
در آخر آنچه مسلم است حاکمیت و هسته‌ی قدرت حفظ همین سیستم آموزشی فشل و ناکارآمد را بر توسعه و پیشرفت ترجیح می‌دهد، زیرا پرورش نسلی که برهم زننده‌ی شرایط موجود و در جستجوی یافتن راه تازه و بهتری هستند را مغایر با حفظ و بقای خود می‌دانند.

احمد حسینی