به احترام امدادگران گمنام محیط زیست تسلیت نگوییم، بایستیم

ارزشمندی، اهمیت طبیعت، آموزش های عمومی درباره محیط زیست از دغدغه های تشکل های محیط زیستی است که البرز زارعی هم عضو یکی از این تشکل ها در گچساران بود. « بارها در جلسات و در فضای مجازی از تنهایی زاگرس، مریضی بلوط ها، کم توجهی مردم به جنگل و طبیعت می گفتند. جنگل های بلوط به خاطر سهل انگاری ها دارد از بین می رود، بیماری بلوط ها یک طرف، چرای دام در طبیعت از طرف دیگر به رشد و سبزشدن درختان آسیب می زند». «البرز زارعی ها که برای حفاظت از محیط زیست جان خود را کف دستشان گذاشتند و به جنگ آتش رفتند کم نیستند؛ همزمان با مصدوم شدن البرز زارعی در آتش سوزی دیل در 12 خردادماه، رویا جانفزا، دانش آموز 19ساله و عضو گروه کوهنوردی توکا در آتش سوزی خائیز پایش شکست». « پس از آن صادق کرمی روز 24 خردادماه در آتش سوزی کوه"پهن" (ارتفاعات کوه آبگرمو و پتروشیمی ) گچساران از بلندی افتاد و مهره کمر او دچار آسیب شد». مدیرکل مدیریت بحران استان کهگیلویه و بویراحمد در همین رابطه گفت: ۳ نفر در آتش سوزی خائیز کهگیلویه، ۴ نفر در آتش‌سوزی "خونگه بنار" گچساران و ۲ نفر در آتش سوزی جنگل‌های دیل گچساران مصدوم شدند.
سهل انگاری و تعلل بیمارستان یاسوج موجب مرگ البرز زارعی شد؟
البرز زارعی در آتش سوزی جنگل های دیل دچار سانحه آتش سوزی شد. روز 12 خردادماه به یاسوج اعزام شد، به مدت 5 روز در بیمارستان یاسوج به سر برد، پس از آن در روز 18 خردادماه به اصفهان منتقل شد اما به دلیل شدت عفونت ریه جان خود را از دست داد. در مدتی که این بیمار با 60 درصد سوختگی در بیمارستان یاسوج بستری شد، بارها افرادی به دیدن وی آمده اند و ملاقات های حضوری صورت گرفته است، در حالی که قوانین بیمارستانی برای بخش سوختگی باید با حساسیت بیشتری اعمال شود. بخش سوختگی یکی از حساس ترین بخش هایی است که بیمارستان دارد، وقتی بیمار سوختگی دچار عفونت می شود باید در محیط استریل شده بستری شود بنابراین ملاقات کردن برای بیمار خطرناک است، از طرفی با وجود تجهیز شدن بخش سوختگی بیمارستان شهیدبهشتی یاسوج در سالهای اخیر، عملکرد بخش سوختگی برای سوختگی بالای 30 درصد مطلوب ارزیابی نشده است. جواد نارکی مدیر تشکل محیط زیستی سبزگامان در گفت و گو با برنا گفت: «البرز بالای ۶۰ درصد سوختگی داشت و خانواده ایشان درخواست کرده بود او به بیمارستان شهر دیگری منتقل شود اما مسئولین این بیمارستان تاکید داشتند که می توانند او را درمان کنند. پس از ۵ روز که از بستری ایشان می‌گذشت ما شاهد بودیم که بدن ایشان را اعضای خانواده با شامپوهای معمولی شستشو می‌دهند که یک عمل اشتباه بود و پس از اعزام به اصفهان مشخص شد که درمان‌های بیمارستان یاسوج بی‌فایده بوده و دکترها تاکید داشتند از همان ابتدا باید به این بیمارستان منتقل می‌شد.» پس از آن در بیمارستان سوانح و سوختگی اصفهان به دلیل عفونت ریه، ممنوع الملاقات اعلام شده و در روز 30 خرداد به دلیل شدت عفونت ریه دار فانی را وداع گفت.
مرگ و مصدومیت در انتظار فعالان محیط زیست که به جنگ آتش می روند
در سالهای گذشته نیز فعالان محیط زیستی در راه طبیعت جان باخته اند. یکی از این مرگ های سبز، مرگ فعالان مریوانی بود که اخبار ضدونقیض زیادی درباره آنها منتشر شد و برخی رسانه های رسمی حکومتی از اعلام دقیق این خبر سر باز زدند. به نقل از سلامت نیوز «شریف باجور» و «امید کهنه پوشی» دو عضو «انجمن سبز چیا» و «محمد پژوهی» و «رحمت حکیمی» دو جنگلبان منطقه که برای اطفای حریق جنگل وارد عمل شده بودند، در آتش سوزی جنگل های مریوان جان خود را از دست دادند.
حکمتیان مدیرکل منابع طبیعی استان کهگیلویه و بویراحمد با بیان اینکه در مهار این آتش سوزی ها چندین مصدوم به جا گذاشته شد، عنوان کرد: هشت نفر در عملیات مهار آتش در منطقه خنگ بنار و دیل گچساران و پنج نفر  در کوه خاییز مصدوم شدند.
تفکر سبز البرزها را زنده نگه داریم
همیشه در جریان مهار اتش سوزی ها در طبیعت نیروهای داوطلب بیشترین سهم از امدادرسانی را به خود اختصاص داده اند. در واقع تعداد نیروهای مردمی که برای مهار اتش امدادرسانی می کنند قابل مقایسه با تعداد نیروهای دولتی «منابع طبیعی و محیط زیست» نیست، این مردمی که با نیت حفظ و حمایت از محیط زیست و با دست خالی به جنگ آتش می روند، هیچ گاه به شکل مطلوبی مورد حمایت از سمت دولت قرار نگرفتند. واقعیت این است که سالهاست که فعالان محیط زیستی در سکوت خبری به جنگ با آتش می روند، اما کمترین حمایتی که تهیه لباس و تجهیزات باشد بهره مند نمی شوند، تنها چیزی که نصیب این «امدادگران گمنام» می شود یک جمله خشک و خالی تشکر مسئول دولتی است، شاید فداکاری و جان سپاری یکی از این نیروها، شعله مطالبه گری را روشن کند، اما اینکه کی مطالبات فعالان و دغدغه مندان محیط زیست به ثمر بنشیند مشخص نیست، اما مشخص است که فقط با پیگیری های مستمر مردمی کار پیش خواهد رفت.
به خواسته های امدادگران محیط زیستی احترام بگذاریم
البرز زارعی قبل از مرگ ش کمتر کسی اسم او را می دانست. جانی داشت که در راه زاگرس فدا کرد، اما البرزی که جانش را فدا کرد، نه می خواهد خیابانی به نام او بزنند و نه می خواهد القاب و اسماء به او نسبت دهند، بلکه یاد او و تفکر او و راه سبزی که می رفت باید در دلها زنده بماند، نه در نام خیابان ها. البرز می خواهد که راهش و فکر سبزش زنده بماند، و برای این بود که جان داد. تسلیت نگوییم، بلکه برای اندیشه سبز البرز زارعی همچون درختان بلوط زاگرسی که این روزها حال خوشی ندارند ایستاده ادای احترام کنیم.

...............................
سیده زهرا حسینی فر