المپیکی‌های ایران تا کی در «خواب» می‌مانند/ ۱۱ ماه و یک نگرانی

اگر کرونایی وجود نداشت و پایِ تغییرات فراگیر و اجباری این ویروس به میان نمی‌آمد امروز پرونده سی و دومین دوره بازی‌های المپیک تابستانی بسته شده بود و حتی نیم نگاه خیلی از کشورهای حرفه ای و پیشرفته به دوره آتی المپیک شده بود اما واقعیت امروز این است که هنوز بازی‌های توکیو برگزار نشده و به همین دلیل تب و تاب‌ها، استرس‌ها، پیش بینی‌ها و دیگر باید و نبایدها در مورد آن باقی است.
بر اساس روز شمار المپیک توکیو که از چند هفته پیش دوباره شروع شد، کمتر از یک سال دیگر این دوره بازی‌ها آغاز می‌شود. مدت زمانی که در شرایط عادی هم برای آماده سازی حضور در چنین میدان بزرگی کافی نیست چه برسد به حالا که تعطیلی چندماهه همه فعالیت‌ها، شرایطی استثنایی را در ورزش حاکم کرده است با این حال حرکت امید بخشی برای رهایی از این شرایط خاصِ نامطلوب در ورزش ایران دیده نمی‌شود.
دست روی دست گذاشتیم برای نمایش جهانی
اهمیت المپیک نیاز به توضیح و تفسیر ندارد. همین بس که بعد از جنگ جهانی که باعث لغوِ کلی سه دوره بازی‌های المپیک شد، کرونا تنها عامل بازدارنده در برگزاری سر وقت این بازی‌ها به حساب می‌آید؛ بسیاری از رویدادهای جهانی ورزش در حالی به خاطر کرونا لغو شدند که هنوز زمان جدیدی برای برگزاری آنها مشخص نشده اما در مورد المپیک از همان ابتدا بر تعویق حداکثر یک ساله آن تاکید شد و خیلی زود هم مردادماه ۱۴۰۰ به عنوان زمان جدید مصوب شد.
این یعنی کوتاه نیامدن مسئولان IOC از المپیک در حالیکه جهان همچنان درگیر کرونا و ورژن های جدید این ویروس است. عاملی که باعث شده در کشوری مانند ایران هیچ نشانی از المپیک نباشد و اصلاً هیچ آمد و رفتی ویژه این رویداد و برداشتن موانع آن انجام نشود اما در عین حال مدام حرف از المپیک باشد و اعزام قطعی کاروان به این رویداد و حتی ابراز امیدواری نسبت به چگونگی حضور!
اگر قصد رقابت داریم، بسم الله
به خاطر کرونا و وضعیت قرمز و هشداری که در ایران ایجاد کرده، ورزش همچنان در حالت سکون و ایستایی به سر می‌برد و خیلی از رشته‌ها در حد نفس کشیدن و برنامه ریزی های سطحی به حیات خود ادامه می‌دهند چون هنوز مجوزی برای شروع به کار ورزشی‌ها و بازگشت آنها به شرایط عادی صادر نشده است.
همین موضوع دلیل و توجیهی شده برای امتناع از آغاز برنامه‌های المپیکی و بسنده کردن به ادامه شخصی و انفرادی آنها توسط المپین ها در حالیکه المپیک و چگونگی حضور در آنها به حرکت جدی تر از این نیاز دارد.
درست است که در این شرایط که کرونا جان هزاران نفر را گرفته و همچنان در کمین دیگر افراد نشسته، حفظ سلامت ورزشکاران اولویت اصلی است اما این مسئله نباید توجیهی بر دور شدن بیش از حد آنها از برنامه‌ها و تمریناتی در حد و شانِ المپیک شود به خصوص که در برخی کشورها حرکت‌های المپیکی رو به جلو شده است.
تقریباً تا یکی دو ماه گذشته شرایط مقابله ورزشی با کرونا در تمام کشورها یکسان بود - تمام فعالیت‌ها لغو و هیچ رویداد و برنامه‌ای اجرا نمی‌شد - اما با مسجل شدن ادامه حیات کرونا در شکل و شمایل مختلف و لزوم همزیستی با آن، به تدریج ورزش در برخی کشورها از پیله توقف و رخوتی که در آن احاطه شده بود، خارج شد. با تاکید بر پروتکل های بهداشتی و رعایت آنها مسابقات باشگاهی فوتبال در بسیاری کشورها از سر گرفته شد، لیگ فوتبال اروپا و بسکتبال NBA پیگیری می شود، در برخی رشته ها مانند والیبال (باشگاهی) دیدارهای دوستانه برگزار شد و ... در ایران هم نه تنها لیگ برتر فوتبال ادامه پیدا کرد بلکه در برخی رشته‌ها اردوهای باشگاهی هم آغاز شده است با این حال «چرا باید برای شروع تمرینات ملی و المپیکی همچنان دست روی دست گذاشت و منتظر بهبود صد درصدی وضعیت شد که مشخص نیست چه زمانی حاصل می‌شود؟»
البته پاسخ این پرسش ارتباط زیادی به چگونگی حضور در المپیک و برنامه مدیران برای آن دارد. اگر بدون توجه به نتیجه و عملکرد، صرفِ حضور مهم است و اینکه فقط کاروانی به المپیک اعزام شود که انتقادی به این تاخیر و دست دست کردن‌ها وارد نیست اما اگر رقابت با دیگر کشورها و حضور کیفی بخشی از اهداف المپیکی ورزش ایران را برای توکیو معطوف به خود کرده، پس چرا برای تحقق آن قدمی برداشته نمی‌شود؟
تعداد ورزشکارانی که برای المپیک کسب سهمیه کرده اند، محدود هستند. تعداد نفراتی که شانس مسلم مدال آوری در این بازی‌ها به حساب می آیند هم محدودتر، واقعاً مسئولان نمی‌توانند برای این جمعیت کوچک اما سرنوشت‌ساز و تعیین کننده شرایطی مهیا کنند تا بدون دغدغه تمرینات‌شان را از سر بگیرند؟
دور از ذهن نیست که با هماهنگی ستاد ملی مبارزه با کرونا، رعایت کامل پروتکل‌های بهداشتی و در یک فضای قرنطینه می‌توان فضای المپیکی را برای ورزشکارانی که این رویداد مهم را در پیش دارند، مهیا کرد اگر این رویداد و چگونگی حضورش جزو اولویت هاست.
ارکان المپیک را نادیده نگیریم
 «پیر دوکوبرتن» بنیانگذار بازی‌های المپیک مدرن حضور در المپیک را مهمترین اصل در رابطه با این بازی‌ها عنوان کرده اما غیرقابل انکار است که امروز بُرد و برنده شدن هدف اصلی برای المپیک است و به همین دلیل در خیلی از کشورها این بازی‌ها جدی گرفته شده و برای آن سرمایه گذاری‌های کلانی انجام می‌شود.
به همان اندازه که پیروزی و دستیابی به مدال المپیک نام و آوازه وصف نشدنی به همراه دارد، دست نیافتن به نتیجه و بردهای قابل توجه در این صحنه هم حس حقارت به جان ورزشکار و کاروان کشورش می‌اندازد و همین مسئله بیانگر اهمیت برد و باخت به عنوان ارکان کلیدی در المپیک است.
برای رسیدن به بخش مثبت این رکن یعنی بُرد و در کل ارائه عملکرد کیفی در توکیو، داشتن مسئولیت کاغذی و همراه بودن مدیران با جریان روز چاره ساز نیست. آنها برای نمایش ورزش ایران در بزرگترین رویداد جهانی باید همزیستی با کرونا برای جلوگیری از هدر رفتن بیشتر زمان و آغاز زودتر برنامه‌ها و اردوها معنا کنند.
مگر نه اینکه پیش‌بینی می‌شود معضل کرونا همزمان با المپیک هم وجود داشته باشد پس چرا باید برای شروع تمرینات المپیکی منتظر پایان بحران کرونا بود؟!