تاریخ انتشار
پنجشنبه ۶ آذر ۱۳۹۹ ساعت ۱۰:۰۹
کد مطلب : ۴۲۷۹۲۸
چرا جان کری وزیر امور خارجه بایدن نشد!؟ / چرا وزیر هاشمی رفسنجانی پس از 24 سال همچنان باید وزیر باشد؟
۰
کبنا ؛
اوباما برای رئیس جمهور شدن بایدن «سنگ تمام» گذاشت در کنار اوباما بسیاری از چهره‌های دموکرات از لحظه ی نخست، هرچه در سالیان دراز بودن در عرصه‌های سیاسی و اجتماعی داشتند به میدان آوردند و در نهایت این جو بایدن بود که توانست مُهر «باطل شد» بر کارنامه ی استمرار حضور ترامپ در کاخ سفید بزند.
از لحظه ی بررسی برخی از چهر‌هایی که قرار است در دولت«جو بایدن» حضور داشته باشند به چند مسئله ی خیلی مهم، توجه بیشتری نشان داده ام. مثلا روسای جمهوری ایالات متحده ی آمریکا در پایان دوران 4 یا 8 ساله ی حضور خود در کاخ سفید دیگر تلاشی در این زمینه نمی‌کنند. بگذریم از تصمیمات حزبی سفت و سخت که شاید این مجال از همان جا به تابلو «ورود ممنوع» برخورد می‌کند و نیز بگذریم از برخی ادعاها که مثلا ترامپ برای 2024 برنامه دارد. دیگر این که اگرچه بایدن خود از اعضای تیم اوباما بوده اما تا این لحظه نشانه‌ای از دخالت مستقیم و غیر مستقیم در انتخاب اعضای دولت بایدن از آنها مشاهده نشده هرچند بسیاری معتقدند «آنتونی بلینکن» سهمیه کری و اوباما در تیم جدید بایدن است و...
اندکی این سو‌تر اما، محمود احمدی‌نژاد به محض پایان دوران ریاست جمهوری، نخست تلاش کرد تا یکی از همفکران خود را وارد پاستور کند ـ اسفندیار رحیم مشایی ـ و همزمان با رفع ممنوعیت قانون اساسی ـ دور دوم ریاست جمهوری حسن روحانی ـ خود نیاز اعلام آمادگی کرد و همچنان نیز آماده است تا به دنیای سیاست و ریاست جمهور بازگردد. منهای این دو مسئله اما انتخاب«جان کری» برای یک سمت جدید مسئله‌ای است که از جهات مختلف می‌تواند مهم و قابل تامل باشد.
در میان کاندیداهای معرفی شده برای پست‌های کلیدی در دولت آینده ی«جوبایدن» نام جان کری به نحو غیرمنتظره‌ای مطرح شده است. او که ۷۶ سال دارد و وزیر امور خارجه دوره باراک اوباما بوده حالادر نقش نماینده ویژه بایدن در امور محیط زیست و تغییرات اقلیمی انجام وظیفه خواهد کرد و عضوی از شورای امنیت ملی آمریکا خواهد بود. این برای اولین بار در تاریخ آمریکا است که مسائل اقلیمی در شورای امنیت ملی مسئولی مشخص و انحصاری پیدا می‌کند. تیم بایدن این انتصاب را نشانه تلقی از تغییرات اقلیمی به عنوان تهدیدی علیه امنیت ملی آمریکا عنوان کرده است.
مجلسی، دیپلمات اسبق و تحلیلگر ارشد مسائل بین‌المللی نه تنها انتخاب کری را هوشمندانه و از سر شناخت می‌داند که معتقد است اعتبار بین‌المللی کری قطعا عصای دست بایدن خواهد شد و اما وقتی از او پرسیدم چرا کری به عنوان وزیر امور خارجه انتخاب نشد پاسخ درخور تاملی داد:«کری خود را در جایگاه ریاست جمهوری می‌بیند مضاف بر این که هرگز قرار نیست با بازگشت به پست وزارت امور خارجه، اعتبار بین‌المللی خود را دچار خدشه کند.»
اندکی این سو‌تر اما وقتی به دایره ی وزیران می‌نگریم به یک چرخه بسته و همچنان پایان ناپذیر می‌رسیم؛ چهره‌هایی که در چندین و چند وزارت خانه مشغول به وزارت بوده اند، چهره‌هایی که در دو یا چند دوره روی یک وزارت خانه چمباتمه زده‌اند و چهره‌هایی که پس از دوران وزارت تازه راهی مجلس شده‌اند و از مجلس راهی وزارت خانه‌های دیگر و... گویی صندلی وزارت برای عده‌ای کد ملی یا کارت شناسایی عکس دار شده است. فارغ از موفق یا ناموفق بودن، فارغ از درست یا نادرست بودن چرا وزیر دولت هاشمی رفسنجانی ـ دولتی که 24 سال قبل پایان یافته ـ همچنان باید وزیر باشد؟ چند وزیر را می‌شناسیم که در چندین وزارت خانه حضور داشته اند؟ این سیکل بسته تا کی می‌خواهد ادامه پیدا کند و...
این روزها حال و هوای مردم و کسانی که همچنان در سر سودای ماندن بر سریر قدرت می‌پرورانند متفاوت است و روز به روز این تفاوت و شکاف بیشتر و بیشتر می‌شود. این روزها در حالی که مردم از دایره ی بسته ی اصلاح‌طلب و اصولگرا عبور کرده‌اند اما عده‌ای به دنبال بازتولید«سونامی نامزدهای اصولگرا» هستند و این یعنی فاصله گرفتن از واقعیت‌های موجود.
آن چه در بالا ذکر شد مشتی نشانه ی خروار است اما واقعیت دارد که 8 سال برای یک وزیر، مهلتی بسنده است که خودی نشان دهد، طرح و برنامه بیاورد و ساز و کارهایی را به کار بندد اما این که فکر کنیم همیشه و همچنان یک وزارت خانه صرفاً توسط یک نفر قابلیت رهبری دارد به نوعی وادادگی و عدم اعتماد به نفس به داشته‌هایی است که در میانه ی نادیده انگاری‌های تمام ناشدنی به پایان می‌رسند. به نیم نگاهی به گذشته همچنان نعمت زاده ممکن است انتخابی نزدیک به ذهن برای یک وزارت خانه باشد در حالی که بسیاری از وزرای جوان حتی دیگر کارایی مورد نظر جامعه ی شتاب گرفته را از دست داده اند. جهان پیش روی ما است می‌توانیم ببینیم و در انتخاب‌های مان نه مثل آنها که بسیار بهتر از آنان عمل کنیم!
منبع: آفتاب یزد
از لحظه ی بررسی برخی از چهر‌هایی که قرار است در دولت«جو بایدن» حضور داشته باشند به چند مسئله ی خیلی مهم، توجه بیشتری نشان داده ام. مثلا روسای جمهوری ایالات متحده ی آمریکا در پایان دوران 4 یا 8 ساله ی حضور خود در کاخ سفید دیگر تلاشی در این زمینه نمی‌کنند. بگذریم از تصمیمات حزبی سفت و سخت که شاید این مجال از همان جا به تابلو «ورود ممنوع» برخورد می‌کند و نیز بگذریم از برخی ادعاها که مثلا ترامپ برای 2024 برنامه دارد. دیگر این که اگرچه بایدن خود از اعضای تیم اوباما بوده اما تا این لحظه نشانه‌ای از دخالت مستقیم و غیر مستقیم در انتخاب اعضای دولت بایدن از آنها مشاهده نشده هرچند بسیاری معتقدند «آنتونی بلینکن» سهمیه کری و اوباما در تیم جدید بایدن است و...
اندکی این سو‌تر اما، محمود احمدی‌نژاد به محض پایان دوران ریاست جمهوری، نخست تلاش کرد تا یکی از همفکران خود را وارد پاستور کند ـ اسفندیار رحیم مشایی ـ و همزمان با رفع ممنوعیت قانون اساسی ـ دور دوم ریاست جمهوری حسن روحانی ـ خود نیاز اعلام آمادگی کرد و همچنان نیز آماده است تا به دنیای سیاست و ریاست جمهور بازگردد. منهای این دو مسئله اما انتخاب«جان کری» برای یک سمت جدید مسئله‌ای است که از جهات مختلف می‌تواند مهم و قابل تامل باشد.
در میان کاندیداهای معرفی شده برای پست‌های کلیدی در دولت آینده ی«جوبایدن» نام جان کری به نحو غیرمنتظره‌ای مطرح شده است. او که ۷۶ سال دارد و وزیر امور خارجه دوره باراک اوباما بوده حالادر نقش نماینده ویژه بایدن در امور محیط زیست و تغییرات اقلیمی انجام وظیفه خواهد کرد و عضوی از شورای امنیت ملی آمریکا خواهد بود. این برای اولین بار در تاریخ آمریکا است که مسائل اقلیمی در شورای امنیت ملی مسئولی مشخص و انحصاری پیدا می‌کند. تیم بایدن این انتصاب را نشانه تلقی از تغییرات اقلیمی به عنوان تهدیدی علیه امنیت ملی آمریکا عنوان کرده است.
مجلسی، دیپلمات اسبق و تحلیلگر ارشد مسائل بین‌المللی نه تنها انتخاب کری را هوشمندانه و از سر شناخت می‌داند که معتقد است اعتبار بین‌المللی کری قطعا عصای دست بایدن خواهد شد و اما وقتی از او پرسیدم چرا کری به عنوان وزیر امور خارجه انتخاب نشد پاسخ درخور تاملی داد:«کری خود را در جایگاه ریاست جمهوری می‌بیند مضاف بر این که هرگز قرار نیست با بازگشت به پست وزارت امور خارجه، اعتبار بین‌المللی خود را دچار خدشه کند.»
اندکی این سو‌تر اما وقتی به دایره ی وزیران می‌نگریم به یک چرخه بسته و همچنان پایان ناپذیر می‌رسیم؛ چهره‌هایی که در چندین و چند وزارت خانه مشغول به وزارت بوده اند، چهره‌هایی که در دو یا چند دوره روی یک وزارت خانه چمباتمه زده‌اند و چهره‌هایی که پس از دوران وزارت تازه راهی مجلس شده‌اند و از مجلس راهی وزارت خانه‌های دیگر و... گویی صندلی وزارت برای عده‌ای کد ملی یا کارت شناسایی عکس دار شده است. فارغ از موفق یا ناموفق بودن، فارغ از درست یا نادرست بودن چرا وزیر دولت هاشمی رفسنجانی ـ دولتی که 24 سال قبل پایان یافته ـ همچنان باید وزیر باشد؟ چند وزیر را می‌شناسیم که در چندین وزارت خانه حضور داشته اند؟ این سیکل بسته تا کی می‌خواهد ادامه پیدا کند و...
این روزها حال و هوای مردم و کسانی که همچنان در سر سودای ماندن بر سریر قدرت می‌پرورانند متفاوت است و روز به روز این تفاوت و شکاف بیشتر و بیشتر می‌شود. این روزها در حالی که مردم از دایره ی بسته ی اصلاح‌طلب و اصولگرا عبور کرده‌اند اما عده‌ای به دنبال بازتولید«سونامی نامزدهای اصولگرا» هستند و این یعنی فاصله گرفتن از واقعیت‌های موجود.
آن چه در بالا ذکر شد مشتی نشانه ی خروار است اما واقعیت دارد که 8 سال برای یک وزیر، مهلتی بسنده است که خودی نشان دهد، طرح و برنامه بیاورد و ساز و کارهایی را به کار بندد اما این که فکر کنیم همیشه و همچنان یک وزارت خانه صرفاً توسط یک نفر قابلیت رهبری دارد به نوعی وادادگی و عدم اعتماد به نفس به داشته‌هایی است که در میانه ی نادیده انگاری‌های تمام ناشدنی به پایان می‌رسند. به نیم نگاهی به گذشته همچنان نعمت زاده ممکن است انتخابی نزدیک به ذهن برای یک وزارت خانه باشد در حالی که بسیاری از وزرای جوان حتی دیگر کارایی مورد نظر جامعه ی شتاب گرفته را از دست داده اند. جهان پیش روی ما است می‌توانیم ببینیم و در انتخاب‌های مان نه مثل آنها که بسیار بهتر از آنان عمل کنیم!
منبع: آفتاب یزد
