پلتفرم انتخاباتی اصلاح طلبان در شرایط کنونی

کبنا ؛محمدعلی وکیلی در سرمقاله روزنامه ابتکار نوشت: شرایط انتخابات پس از اعلام تصمیم شورای نگهبان، به گونه دیگر شده است. تصمیمی شوکه کننده که اعتراض بسیاری از جمله بخش زیادی از اصولگرایان را برانگیخت. این اعتراض‌ها به جایی نرسید و اکنون باید شرایط را از نو صورت‌بندی کرد. تمام تحلیل‌ها و پیش‌بینی‌ها به هم ریخته است. قطعاً ما نمی‌توانیم موافق تفسیر مضیق از قانون اساسی در احراز صلاحیت‌ها باشیم. این تفسیر خلاف حقوق اساسی ملت است. در واقع این تفسیر با روح قانون اساسی خصوصاً فصل‌های مربوط به حقوق ملت در تضاد است. نه تنها ما اصلاح طلبان، بلکه شهروندان اصولگرا نیز نباید با تفسیر مضیق و تنگ‌نظرانه از قانون همدل باشند، چراکه این تفسیر متضمن تحدید حقوق اساسی همه ملت است. اتفاقات این روزها نشان می‌دهد اینگونه احراز صلاحیت‌ها را نباید به چشم استثنا نگریست. شواهد نشان می‌دهد قرار است قاعده همین باشد! لذا باید مواضع خود را نسبت به شرایط جدید بازبینی کنیم. بدون تعارف باید گفت یکی از پیش فرض‌های ما این بود، که دهه اول انقلاب تا دهه هشتاد اصل است، و محدودیت‌های پس از دهه هشتاد را استثنا قلمداد می‌کردیم و سعی ما این بود با رفع سوء تفاهمات، شرایط را عادی‌سازی کنیم تا محدودیت‌ها برطرف شود. اکنون نیز بر آرمان خود هستیم چندان که در بسیاری از موارد، سال‌های اول انقلاب، الگو و غایت ما است. اول انقلاب آزادی مطبوعات و انتخابات در سطح تقریباً آرمانی بود. انتخابات‌ها با حضور سلایق گوناگون برگزار می‌شد؛ و البته در آن انتخابات‌های با کیفیت، نتایج صندوق رای نیز رجال باکیفیتی می‌شد. اما به مرور، حوادثی عارضی، حکومت را مجبور به اِعمال محدودیت کرد. محدودیت‌هایی که بیراه نبودند. وقتی ترور و خشونت زیاد شد، طبیعتاً محدودیت زیاد می‌شود. وقتی جنگ شد، طبیعتاً شرایط اضطراری و استثنایی حاکم می‌شود. دوم خرداد، شروع خیزشی بود برای بازگشت به تنظیمات اصلی انقلاب، و گذر کردن از شرایط استثنایی. سخن مردم این بود که شرایط دیگر عادی شده است و ما باید برگردیم به آرمان‌های اصیل انقلاب؛ و محدودیت‌های عارضی و استثنایی باید برطرف شود.
اما گمان می‌کنم امروز دیگر نمی‌توان به شکل سنتی اصلاح طلب بود. جای قاعده و استثنا عوض شده است. باید شرایط جدید را در اصلاح‌طلبیِ خود لحاظ کنیم. روش‌های ما تاکنون مبتنی و متاثر از مفروضات سنتی اصلاح طلبی بود. با تغییر این مفروضات باید روش‌های خود را تغییر دهیم. من فکر می‌کنم دیگر نمی‌توان بدون اصلاح طلبیِ نهادی، اساساً چشم اندازی از اصلاح داشت. دیگر نمی‌توان دلخوش به چهره ها و نمادها بود. فرزند فاضل امام، نوه امام، نخست وزیر امام و... دیگر هیچ اعتباری در ساحت قدرت جمهوری اسلامی ایجاد نمی‌کند. در واقع، کشکولی که دهه اول انقلاب پر شده باشد، اکنون به هیچ نمی‌خرَند. لذا نمادها اساساً دیگر در هیچ امری کارگر نمی‌افتد. تنها می‌توان به طور نهادی، اصلح طلبی کرد. من گمان می‌کنم در پارادایم جدیدی که بر جمهوری اسلامی حاکم شده، هیچ قهری و گلایه‌ای مسموع نمی‌افتد. صندوق رای، و روز رای، از معدود بازماندگان ایده اصلاح طلبی در انضمامِ قدرت است! همین را باید پاس داشت. به عبارتی صندوق رای، همواره نامزد اصلی اصلاح طلبان و البته تنها بازمانده اصلاح طلبان در انتخابات است. به زعم بنده افراد نقش فرعی دارند وصندوق درحقیقت پلتفرم انتخاباتی اصلاح طلبان است پس حفظ صندوق رای و رفتن پای صندوق رای، در حقیقت حفظ امکان سیاست‌ورزی و امر اصلاح طلبی است.