پرفسور ملک‌حسینی؛ فرزند فکور دنای دانا

کبنا ؛درود بر نگاه زیبا و احساس پرمعنایتان! 
درود و دست مریزاد بر فرزندان دنای دانا! عالیجناب استاد پرفسور «ملک حسینی» و شاگردان بنامشان جناب دکتر «مردانی»، جناب دکتر «شفیعی»، متخصص قلب و عروق و برترین تیم حرفه‌ای پیوند اعضای خاورمیانه که در پاس و سپاس از دانش فرزندان فکور قوم لر، دانشفرّانی به نامند. در پیشرفت علم پزشکی و چیره دستی، شهره‌ی انفاسند و آفاق. 

بیشتر بخوانید؛
انجام نخستین عمل موفقیت آمیز پیوند ریه در شیراز توسط پروفسور ملک حسینی

دنای دانا، گاه پرنیان‌پوش است به سپیدی برف و بسان نوعروسی بر دیده‌ی شاه داماد طبیعت می‌نشیند. 
گاه با مخلمین قبای سبزی از جاشیر و چوک و چویل بر قامت رعنایش، دیده را مست نگاه مستانه‌ی قاش مستانش می‌کند. 
پیران ایل که یادگاران ایلند، چنین روایت می‌کنند: 
دنا سرفراز است و تمامی کوه‌ها به پاس قامت فرازیش به دیدارش شتافتند تا عرض ادب کنند و ارادت. 
«خومی» سر به آسمان سایید و سر به هوا! 

«کُه یَل هَمَش زیارت وَ دنا کِه/ کُه خومی سَر وَ هوا کِه» 
همه تعظیم کردند و خومی سرفرازی نشان داد که چه کم دارم زِ دنا. 
دنای سرفراز، وفتی رفتار و نادانایی خومی را دید، مشفقانه، تکه‌ای برف به سویش پرتاپ کرد. برف به «رُنج» و سر خومی خورد. 
خومی تکه‌ای برف برداشت و خواست قامت فرازیش را به رخ بکشد. 
برف را به سوی دنا پرتاب کرد. برف، به دامن دنا- می‌گویند به ریشه دنا- خورد. خومی طلب اعتذار کرد و بخشش. 
دنا خومی را دوست داشت، مهرآیینی، آیین بزرگان است: آز آن روز، دنا، برادرش خواند و شد برادر خوانده اش! 
دنا، باشکوه شاه بلوط هایش، با دلبری رقص پازن‌های مستِ قاش مستانش، بسان مامی مهربان کهگیلویه و بویراحمد را در دامان پرمهر مادریش در بر گرفته است. 
دسته دسته گل بی‌منت بارون «از کوه ”گُل» به میهمانان- که دوست خدایند-، رهآورد مشتلق می‌دهد و با قلم نویسای کوه «قلم» خاطراتش را زیر نور کوه «نیر»- می‌نگارد. 
هزاره خاطره‌ی تلخ و شیرین که در چهار کنج دل دنای دانا، گنجینه‌ی پرقیمتی را آفریده است. و آن گنج، تاریخ پرشکوه استان شورانگیز «کهگیلویه وبویراحمد» است. 
با تقدیم احترام
آدینه ۱۹ شهریور
۱۴۰۰ خورشیدی
سروش درست