نبرد سرباز صفر با سرداران مجلس در میدان اخلاق

کبنا ؛غلامرضا کمالی پناه در سرمقاله روزنامه ابتکار نوشت: سیلی داغ نماینده مجلس برصورت سربازی وظیفه شناس در عرصه فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی و میان مردم آنچنان طنین‌انداز شد که لکه بدنامی آن حالاحالاها از دامن مجلس انقلابی زدوده نخواهد شد. لکه‌ای که فکر می‌شد با رای دادگاه و ایجاد رضایت طرفین ظاهرا پاک شده اما با یک پرسش دانشجویی ناگهان بر پهنای شخصیت و وجهه راس مجلس ظهور یافت. کی و کجا این سرباز به مخیله‌اش خطور می‌کرد که روزی فرا برسد تا در نبردی نابرابر به فاصله آسمان و زمین در مقابل و رودرروی مجلس و رئیس آن قرار بگیرد که غالبا هم سرداران قدر قدرت هستند و البته در میدان اخلاق پیروز نبرد باشد؟ خاصه که آن سرباز حالا خودش به سرداری بدل شده که در میدان افکار عمومی و به کمک فضای مجازی، احساسات و عواطف جریحه‌دار شده مردم چونان سربازان و یاران همدل و هم‌رزم تحت فرمان این سردار(سرباز) به خط شده و عمل می‌کنند. نشان به آن نشان که با چند کلام در فضای مجازی رئیس مجلس را وادار به تسلیم و قبول شکست و پذیرش اشتباه کرد. آن سیلی موجب تحقیر سرباز نشد بلکه درحقیقت سرافرازی و عزت و شهرت و قدرت برایش به ارمغان آورد. بالعکس ضارب را که در جایگاه قدرت و عزت و شهرت بود از نظرها و قلب‌ها انداخت و براستی به همه فهماند: تعزمن تشا و تذل من تشا.
راستی چرا چنین شد؟ پاسخ سوال خیلی ساده و واضح است. غرور و تکبر. غرور و خودکامی و خودخواهی و خود برتر پنداری همه رذایل اخلاقی را برای محق دانستن خود به خدمت می‌گیرد
همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آخر
نهان کی ماند آن رازی کزو سازند محفل‌ها
سرمنشا و مادر همه رذایل اخلاقی دروغ است. به گونه‌ای که پیامبر اخلاق(ص) به مردی که ام الفساد بود و برای توبه نزد حضرتش آمده بود، فرمودند برای رهایی از همه فسادها فقط از دروغ بپرهیز.
اگر نماینده محترم ضارب، از همان اول دروغ را پیشه خود نمی‌ساخت و صداقت به خرج می‌داد و با یک عذرخواهی و پذیرش اشتباه در صدد جبران برمی‌آمد، اکنون وضعیت خیلی فرق می‌کرد. ما همه انسان هستیم و امکان خطا و اشتباه داریم به گفته حافظ:
جایی که برق عصیان بر آدم صفی زد
ما را چگونه زیبد دعوی بی‌گناهی
اشتباه نابخشودنی نماینده محترم این نبود که به سرباز سیلی زد، بلکه اشکال و اشتباه جبران ناپذیرش قلب واقعیت و دروغ‌های مکررو اصرار بر جا انداختن دروغ‌ها بود. ایشان همان ابتدا با دروغ شروع کرد. ابتدا گفت از خودرو پیاده نشده؛ بعد گفت که پیاده شده اما سرباز با باتوم به شکمش زده و به او توهین کرده است، سپس گفت فقط سرباز را هل داده است و... واقعا این جیفه دنیا این قدر ارزش دارد که به خاطرش حق دیگران و آبروی خود را باید فدا کرد؟ اینگونه سخن گفتن و برخورد غیر صادقانه اگر برای مردم معمولی عیب باشد، قطعاً برای شخصی که کسوت نمایندگی شمار زیادی از مردم شریف دیار خود را پوشیده و عنوان عصارگی آنان را یدک می‌کشد و بدتر این که ادعای انقلابی گری و مسلمانی ایشان گوش فلک را پر کرده است، حتما عیب نابخشودنی و جرم و جنایت و خیانت است. خیانت در حق مردم دیار خود و انقلاب و اسلام بی پناه و بی کس قلمداد می شود. درست است که رضایت حاصل شده و ظاهرا پرونده مختومه اعلام شده و شاید سرباز بی‌چاره جز رضایت گزینه دیگری را نمی‌توانست انتخاب کند، اما صرف نظر از مفتوح بودن آن در محضر الهی و افکار عمومی، جنبه عمومی جرم باقی مانده است که دادگاه و مدعی‌العموم باید ورود کند. حتما به یاد داریم که بیل کلینتون رئیس جمهوری قدرتمند آمریکا در پرونده مشهور رابطه جنسی نامتعارف، صرفا به خاطر دروغ گفتن محاکمه و محکوم شد. اینجا سوالی در اذهان مطرح می‌شود که آیا دروغگویی در آمریکای جنایتکار امری مذموم است اما در جمهوری اسلامی امری ممدوح؟
اما این داستان تلخ و پرونده ننگین دو نتیجه شیرین و مبارک هم داشت. اولی اینکه دادگاه و قوه قضائیه جانب اصحاب قدرت را نگرفت و در جهت اثبات حقیقت اقدام کرد که باید دست‌مریزاد گفت. دیگر اینکه رئیس مجلس پس از آنکه فهمید راجع به سرباز قضاوت اشتباهی کرده است و سخنش به ناحق به نفع نماینده مجلس بوده است، زود از طریق منابع موثق اطلاعات درست را کسب کرد و سریع و صریح قضاوتش را اصلاح کرد به گونه‌ای که نوعی عذرخواهی از سرباز تلقی شد. این حرکت آقای قالیباف نشانه بلوغ حکمرانی شایسته است. قطعا به محبوبیت و عزت ایشان در نزد عاقلان افزود. ای کاش فتح البابی شود برای این که مسئولان کشور به هنگام اشتباه، به جای پافشاری بر آن، به اعتراف و عذرخواهی روی بیارند و این فرهنگ در این سرزمین حاکم شود. به هر حال باید به ایشان تبریک و زنده باد گفت.