چگونه می‌خواهیم برای مردمی که حالشان خوب نیست، از جهاد تبیین بگوئیم؟ / چگونگی جهاد تبیین در مناطق محروم

رفعت کاظمی: قریب به دو سال از روزی که اهالی روستای "دلی مهتاب" از توابع شهرستان کهگیلویه، برای دومین دوره‌ی متوالی به دلیل عدم وفای به عهد مسئولان در رفع مشکلات روستایشان، صندوق رای انتخابات مجلس یازدهم را خالی پس فرستادند، می‌گذرد. اینکه در این دو سال چه بر سر آن مردم آمده و چقدر از مشکلاتشان مرتفع شده را مطلع نیستم، اما با مشاهده‌ی اینکه دو سال بعد، قهری با لیله‌القدر نظام در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ در یک سطح بالاتر و به وسعت همه‌ی ایران توسط بخش زیادی از جامعه رقم خورد، می‌تواند میزان رضایت مردم را از عملکرد مسئولان نشان داده و "دلی مهتاب" را به وسعت همه‌ی ایران بگستراند.
اینکه امروز رهبر انقلاب در پرداختن به ارکان اقتدار ملی از عناصری نام می‌برند که بطور مستقیم به توده‌های مردم باز می‌گردد یعنی دقیقا همین.
ایشان به خوبی اشاره نمودند که؛ اتحاد ملی، اعتماد ملی، امید عمومی، اعتماد به نفس ملی، حفظ ایمان ملی، معیشت عمومی و روان بودن و آسان بودن مسائل اجتماعی مرتبط با مردم در افزایشِ قدرت و اقتدار ملی نقش مهم و تعیین کننده‌ای دارد.
پُرواضح است که عملیاتی نمودن همه‌ی این عناصر از دالان رضایت مردم نسبت به عملکرد کارگزاران و مسئولان می‌گذرد، بنابراین ساده‌انگاری‌ست که بدون اندیشیدن در چگونگی بالا بردن این رضایت، تنها به تبیین آنچه هست برای مردم پرداخت، چراکه مردم به خوبی می‌دانند که میانِ آنچه هست با آنچه باید باشد یک فاصله‌ی جدی‌ وجود دارد که حافظه‌ی جمعی نشان می‌دهد برخی از مسئولان هیچ اراده‌ای برای از بین بردن این فاصله ندارند.
حال که نَقلِ "جهاد تبیین" نُقلِ همه‌ی محافل شده و همه برای ادا نمودن این تکلیف سر از پا نمی‌شناسند، خوب است فرصت را غنیمت شمرده و کمی از فازِ کارهای نمایشی خارج شده و ببینیم که حالِ مردممان در این روزها چگونه است و چگونه می‌خواهیم برای این مردمی که حالشان خوب نیست از راهی که آمده‌ایم بگوییم؟ اصلاً مگر این راه را بدون‌ همین مردم آمده‌ایم؟
مخلصِ کلام اینکه؛ جهاد تبیین را ساندویچ‌پیچ نکرده و به حلقومِ جامعه‌ای که عصبانی‌ است، نریزیم تا آن را پس ندهد. حداقل اینکه، ما بچه‌های استان‌های محروم از فرمول‌های تهرانیزه شده برای عملی نمودن "جهاد تبیین" تبعیت نکنیم و به زیر میز دستورهای از بالا به پایین اتاقِ فکرهایی که گویا هزار سال نوری با مردم فاصله دارند بزنیم و خودمان نسخه‌ای بومی از "جهاد تبیین" برای جامعه‌مان بنویسیم و اجازه ندهیم که به سرانجامی چون "بیانیه گام دوم" ختم شود. به این فکر کنیم که چگونه باید برای "دلی مهتاب"ها از جهاد تبیین بگوییم.