شناسایی ظرفیت ها و محرومیت های استان کهگیلویه و بویراحمد

استان کهگیلویه و بویراحمد آرمیده بر دامنه های زاگرس، با طبیعت زیبا و دل انگیز و کوه هایی که تا همسایگی آسمان برافراشته شده اند  به عنوان یکی از کوچکترین و کوهستانی ترین استانهای کشور با وسعتی معادل 264/16کیلومتر مربع 1 درصد مساحت و جمعیتی بالغ بر ۷۰۰هزار نفر یعنی ۱ درصد جمعیت در بین استان‌های فارس، اصفهان، چهارمحال و بختیاری، بوشهر و خوزستان قرار گرفته است. این استان از دو منطقه سردسیری و گرمسیری و مجموعاً شهرستانهای بویراحمد، دنا، کهگیلویه، گچساران، باشت، چرام، بهمئی و لنده و مارگون تشکیل شده است. استان کهگیلویه و بویراحمد نامی آشنا و فخر آمیز برای مردم این دیار و شاید بتوان گفت نامی ناشناخته و قطبی کشف نشده برای مردم ایران  و کلمه‌ای که مسئولان کشوری و محلی از بر زبان آوردن آن خسته و عاجزاند. چرا؟
 مسائل این استان را از هر دیدی که بنگریم در آخر به خط قرمز محرومیت می‌رسیم؟ از هر مدیر اداره یا سازمانی در استان در مورد ارزیابی حیطه ادارۀ مربوطه سوال فرمایید فوراً به شما پاسخ خواهد داد که ما در رتبه‌بندی کشوری استان آخری هستیم (البته به غیر از نیروهای نظامی و انتظامی) از نظر بیکاری چهارمین استان کشور.  آخر این همه محرومیت و فقر برای چه؟ استان زرخیز و ثروتمندی که همیشه باید کوله بار محرومیت را یدک بکشد. آیا این را مردم ما می‌دانند؟ آیا می دانند که ۳۰ درصد نفت صادراتی کشور را استان ما تامین می کند؟ آیا می دانند که تنها معدن نیترات پتاسیم خاورمیانه در منطقه لیراب دیشموک قرار دارد؟ که استاندار به خاطر محرومیت و مشکلاتش گریه و زاری سر داد؟
  نخستین ذخیره گاه نیترات کشور که در صنایع نظامی، غذایی و کشاورزی کاربرد دارد و در دنیا سه کشور آمریکا، شیلی و چین دارای بیشترین ذخیره این ماده معدنی راهبردی هستند؟؟ آیا مردم می دانند بزرگترین معدن فسفات کشور با ذخیره ۸۱ میلیون تن در کوه لار در شهرستان چرام قرار دارد؟ معادن مختلفی از قبیل بوکسیت، مس، گوگرد، گچ، آهک، مارن، سیمان،سلستین، سنگ های تزئینی و ساختمانی، سنگ لاشه و مالن گنج هایی هستند که در دلِ کوه خاک می‌خورند و اکثراً در حد مصوبه و نیمه کاره باقی مانده‌اند؟

محرومیت در کنار ثروت، معادن مختلف ولی بدون مدیریت کارآمد؟؟ تولید ۷۰ درصد عصارۀ گیاهان دارویی کشور با دارابودن قریب ۲۰۰۰ گونه ی گیاهی و ۴۵۰ گونه ی گیاهان دارویی یکی از معدود مناطق دنیا به شمار می‌رود.
 به نسبت وسعت مقام دوم کشور از لحاظ پوشش جنگلی،( ۸ درصد جنگل‌های کشور ) بیشترین درختان این پوشش گیاهی را بلوط تشکیل می‌دهد ( ۸۰ درصد) که به عنوان نماد فرهنگی استان شناخته می‌شود.
 دارای جاذبه های بکر و طبیعی که به عنوان منطقه توریستی محسوب می‌شود و در واقع استان چهارفصل و پایتخت طبیعت ایران و دو اقلیم متفاوت سردسیری و گرمسیری که قسمت سردسیری آن شمالی است در جنوب. میانگین بارندگی سالانه ۷۵۰ میلی متر و حجم کل نزولات جوی استان معادل حدود  ۱۱ میلیارد متر مکعب است، این عدد برابر با ۱۰ درصد منابع آبی کشور می باشد. با توجه به سالهای اخیر که با مشکلات کم آبی و کاهش بارندگی مواجه هستیم اما با این حال هنوز هم یکی از پر آب ترین استانهای کشور هستیم! اما استان ما کجا و یزد کویری کجا؟
 از همه اینها مهمتر مردمی شجاع و غیرتمند که همیشه حامی حکومت بوده و این را عملاً در میدان هایی چون مبارزه با رژیم پهلوی، جنگ تحمیلی، دوران سازندگی، انتخاب‌های متعدد، راهپیمایی‌ها و غیره ثابت کرده‌اند ولی با این همه اوصاف باز هم چرا؟؟  آیا تقصیر این مردم  داشتن این همه امتیاز می باشد؟
اما نکته مهم در باب مسائل اجتماعی استان خصوصاً شهر یاسوج، یاسوج با اختلاف ناامن ترین شهر ایران است. به نظر می‌رسد که مردم باید چونان پیک شدید کرونا، از ترس ناامنی‌ها لااقل، چند ماهی یا یک سالی را به قرنطینه کامل بروند تا مسئولان از خواب بیدار شوند. شیوع آسیب های اجتماعی از صدها کووید خطرناک تر است؟
 تفنگ دوباره مایه آبرو، چماق، چاقو، قمه در حال حیثیت یابی و برند شدن مجدد است. قتل زشتی خود را از دست داده، معلوم نیست علت این وارونگی فرهنگی چیست! هر چه زودتر باید فکری کرد. وقتی متولیان و مدیران حوزه آسیب‌های اجتماعی نه تنها فهمی از آسیب‌های اجتماعی ندارند بلکه خود بخشی از آسیب‌های اجتماعی اند، نتیجه این می‌شود که در آشپزخانه ها هم امنیت نیست (کشته شدن زن یاسوجی در آشپزخانه که هیچگونه نقشی در درگیری نداشت)(فروپاشی اجتماعی)

به قلم محمد یوسفی از لوداب