تاریخ انتشار
جمعه ۲۰ خرداد ۱۴۰۱ ساعت ۱۶:۳۵
کد مطلب : ۴۴۸۹۵۰
فاطمه مزیدی نخستین بانوی لژیونر فوتبال گلستان:
با تلاش و پشتکار می‌توان هر دروازه‌ای را گشود!
۰
کبنا ؛این روزها که بسیاری از دختران سرزمینمان از محدویت ها و به زعم خودشان سرخوردگی‌ها سخن به میان می آروند و و لابلای پست‌ها و مطالبشان در فضای مجازی، شان و منزلت فرشته گونه خویش را به حراج می‌گذارند، هستند دخترانی که با وجود تمام مشکلات و محدویت های ورزش زنان و نا ملایمت‌های زمانه، دست به شاهکارهای بزرگ زده و می‌زنند. در طول سال‌های اخیر دختران فوتبال ایران در رده‌های مختلف موفق به کسب افتخارات زیادی برای کشورمان شده‌اند. آنها که بی ادعا و به دور از هیاهوی فوتبال مردسالارانه کشور، با تمام وجود در زمین مسابقه می‌دهند، موفق به کسب افتخاراتی شده‌اند که نزدیک شدن به آنها برای برخی ورزشکاران مرد در حد یک رؤیا است! مردانی که دستمزد هر کدام از آنها معادل هزینه‌های دعوت، اردو، بازی‌های تدارکاتی، شرکت در یک تورنمنت بین المللی و کسب عنوان قهرمانی توسط شیر دختران این سرزمین است!
"فاطمه مزیدی" فوتبالیست ملی پوش گلستانی نیز یکی از دختران موفق فوتبالی این سرزمین است که سهم زیادی در کسب این موفقیت‌های غرور انگیز داشته است و امروز به عنوان نماینده ایران در تیم گوری یونایتد گرجستان به عنوان اولین بانوی لژیونر فوتبالیست گلستانی بازی می‌کند. فاطمه که بر خلاف بسیاری از هم تیمی‌هایش (که فوتبال را از آکادمی‌ها و مدارس فوتبال و زمین‌های چمن مصنوعی آغاز کرده‌اند،) فوتبال را واقعاً از زمین‌های خاکی محله خارکلاته علی آباد کتول شروع کرده است و اکنون به عنوان یک لژیونر در فوتبال کشور، خانمی می‌کند!
8 سال قبل که با ایشان هم کلام شدیم یک دختر دبیرستانی بود که با وجود سن کم 15 بازی ملی و دو گل ملی در کارنامه داشت و در تیم‌های زیر 16 و زیر 19 سال کشور و تیم بزرگسالان ایثار گرگان بازی می‌کرد.
اما امروز فاطمه که دانش آموخته تربیت بدنی است، با کوله باری از تجربه و آگاهی، به یک لژیونر تمام عیار تبدیل شده است. او که بیش از 70 بازی ملی در رده‌های مختلف داشته تا کنون نزدیک به 20 گل ملی در کارنامه دارد و به تورنمنت‌های زیادی از جمله چین، روسیه، ایتالیا، ازبکستان، سریلانکا، اعزام شده است.
امروز بعد از هشت سال دوباره با فاطمه مزیدی ملی پوش گلستانی هم کلام شدیم. اما امروز دیگر از مدیر مدرسه‌ای که به کوتاه بودن مو و برگزاری متعدد اردوهای تیم‌های ملی اعتراض داشت سخنی به میان نیامد، معلم‌هایی که ورزش فرزندشان در باشگاه تختی را با غیبت جهت حضور در اردوی تیم ملی را برابر می‌دانستند، مسئولانی که سعی داشتند برای بالابردن شان و جایگاه خود، از جایگاه ایشان پشتوانه سازی کنند و ...
امروز فاطمه جایگاه خود را در سطح ملی و فراتر شناخته است و همواره قدردان خانواده و افرادی است که بی هیچ چشمداشتی برای موفقیت، سربلندی، سلامتی‌اش دعا کردند و سنگ تمام گذاشتند. او که همواره موفقیت‌های خود را مرهون اشک‌های مادر، دعای پدر و حمایت پدربزرگش می‌داند، از روزهای آفتابی سپهر فوتبالش می‌گوید:
در طول سال‌های گذشته مسیر پیشرفت را چگونه طی کردید و چه تحولی در فوتبال شما رخ داد؟
فوتبال یک ورزش مردانه است و به ویژه در شهرهای کوچک که امکانات ویژه بانوان کم است، رسیدن به این سطح از فوتبال واقعاً دشوار است. اما من با تمرین و پشتکار فراوان و حمایت بی دریغ خانواده موفق شدم به جایگاهی که برای خودم تصور کرده بودم برسم.
در طول این سال‌ها که فوتبال بازی می‌کنید بالاترین افتخاری که نصیبتان شد چه بود؟
بنده در مسابقات بین المللی و لیگ‌های داخلی متعددی شرکت داشتم و گل‌های حساسی هم به ثمر رساندم اما عضویت در تیم ملی بزگترین افتخاری است که نصیب من شده است و هیچ چیز جای آن را نمی‌گیرد.
از مربیان و نقش آنها بگویید. اولین مربی شما چه کسی بود؟
اولین مربی بنده خانم زینب ابراهیمی بود که هیچگاه زحمات ایشان را فراموش نمی‌کنم. مربیان بنده در طول این سال‌ها نقش اساسی در پیشرفت بنده داشتند. به ویژه بعد از پاره شدن رباط صلیبی که در دو سال قبل که با تمرینات و آموزش‌های تخصصی دوباره توانستم به میادین رسمی بازگردم.
در حال حاضر در چه تیمی بازی می‌کنید؟ امسال با تیم گوری یونایتد گرجستان قرارداد یکساله امضاء کردم و از چند روز دیگر رقابت‌های تیم ما آغاز خواهد شد.
نوع نگاه و حمایت مسئولان شهرستانی، استانی و کشوری را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
ورزش را می‌توان به عنوان سپری در برابر آسیب‌های اجتماعی قلمداد کرد. ای کاش مسئولان بخشی از نگاه، هزینه و رویکرد خود را در زمینه کنترل آسیب‌های اجتماعی معطوف ورزش به ویژه ورزش بانوان کنند. بانوان انتظار شق القمر از مسئولان ندارند ولی حمایت حداقلی و فرق نگذاشتن بین آقایان و بانوان کمترین خواسته ورزشکاران به ویژه بانوان در شهرهای کوچک است.
چه توصیه به دختران جوان دارید؟ حتماً باید امکانات باشد یا از شهری کوچک هم با کمترین امکانات می‌توان به رده‌های ملی رسید؟
تنها راه موفقیت تلاش و پشتکار است. امکانات و حمایت‌های دیگران تاثیرگذارند ولی اگر فرد اراده کند، می‌تواند به هر آنچه شایستگی دارد برسد. به همه دختران همشهری و هم استانی‌ام توصیه می‌کنم برای رسیدن به رویاهای به حقشان تلاش کنند و هیچ بهانه‌ای نیاورند.
سخن پایانی
کسانی که از نزدیک با سطح تیم ملی و مشکلات بازی‌های بین المللی و ... آشنا هستند می‌دانند که بازی در این سطح علاوه بر مشکلات و دشواری‌های فنی و تاکتیکی و رقابتی مشکلات حاشیه‌های دیگری نیز دارد.
مسافرت‌های طولانی زمینی و هوایی، دوری از خانه و خانواده، تلاش برای از دست ندادن جایگاه در تیم، مشکلات مالی، مشکلات ایاب و ذهاب علی الخصوص برای دختران، نگاه غیر حرفه‌ای برخی از افراد به مقوله حرفه‌ای ورزش، برخی حسادت‌ها و تنگ نظری‌ها و ... باعث می‌شود تمرکز ورزشکاران به هم بخورد و اگر مشکلات را سد راهمان ببنیم اصلاً نباید ورزش کنیم و از خانه خارج شویم.
با این حال من در تمام این سال‌ها مشکلات را به عشق خانواده و زحمات دلسوزانه خانواده و اطرافیان تحمل کردم و امیدوارم روزی بتوانم جبران زحمات بی شائبه‌شان را بنمایم.
"فاطمه مزیدی" فوتبالیست ملی پوش گلستانی نیز یکی از دختران موفق فوتبالی این سرزمین است که سهم زیادی در کسب این موفقیت‌های غرور انگیز داشته است و امروز به عنوان نماینده ایران در تیم گوری یونایتد گرجستان به عنوان اولین بانوی لژیونر فوتبالیست گلستانی بازی می‌کند. فاطمه که بر خلاف بسیاری از هم تیمی‌هایش (که فوتبال را از آکادمی‌ها و مدارس فوتبال و زمین‌های چمن مصنوعی آغاز کرده‌اند،) فوتبال را واقعاً از زمین‌های خاکی محله خارکلاته علی آباد کتول شروع کرده است و اکنون به عنوان یک لژیونر در فوتبال کشور، خانمی می‌کند!
8 سال قبل که با ایشان هم کلام شدیم یک دختر دبیرستانی بود که با وجود سن کم 15 بازی ملی و دو گل ملی در کارنامه داشت و در تیم‌های زیر 16 و زیر 19 سال کشور و تیم بزرگسالان ایثار گرگان بازی می‌کرد.
اما امروز فاطمه که دانش آموخته تربیت بدنی است، با کوله باری از تجربه و آگاهی، به یک لژیونر تمام عیار تبدیل شده است. او که بیش از 70 بازی ملی در رده‌های مختلف داشته تا کنون نزدیک به 20 گل ملی در کارنامه دارد و به تورنمنت‌های زیادی از جمله چین، روسیه، ایتالیا، ازبکستان، سریلانکا، اعزام شده است.
امروز بعد از هشت سال دوباره با فاطمه مزیدی ملی پوش گلستانی هم کلام شدیم. اما امروز دیگر از مدیر مدرسه‌ای که به کوتاه بودن مو و برگزاری متعدد اردوهای تیم‌های ملی اعتراض داشت سخنی به میان نیامد، معلم‌هایی که ورزش فرزندشان در باشگاه تختی را با غیبت جهت حضور در اردوی تیم ملی را برابر می‌دانستند، مسئولانی که سعی داشتند برای بالابردن شان و جایگاه خود، از جایگاه ایشان پشتوانه سازی کنند و ...
امروز فاطمه جایگاه خود را در سطح ملی و فراتر شناخته است و همواره قدردان خانواده و افرادی است که بی هیچ چشمداشتی برای موفقیت، سربلندی، سلامتی‌اش دعا کردند و سنگ تمام گذاشتند. او که همواره موفقیت‌های خود را مرهون اشک‌های مادر، دعای پدر و حمایت پدربزرگش می‌داند، از روزهای آفتابی سپهر فوتبالش می‌گوید:
در طول سال‌های گذشته مسیر پیشرفت را چگونه طی کردید و چه تحولی در فوتبال شما رخ داد؟
فوتبال یک ورزش مردانه است و به ویژه در شهرهای کوچک که امکانات ویژه بانوان کم است، رسیدن به این سطح از فوتبال واقعاً دشوار است. اما من با تمرین و پشتکار فراوان و حمایت بی دریغ خانواده موفق شدم به جایگاهی که برای خودم تصور کرده بودم برسم.
در طول این سال‌ها که فوتبال بازی می‌کنید بالاترین افتخاری که نصیبتان شد چه بود؟
بنده در مسابقات بین المللی و لیگ‌های داخلی متعددی شرکت داشتم و گل‌های حساسی هم به ثمر رساندم اما عضویت در تیم ملی بزگترین افتخاری است که نصیب من شده است و هیچ چیز جای آن را نمی‌گیرد.
از مربیان و نقش آنها بگویید. اولین مربی شما چه کسی بود؟
اولین مربی بنده خانم زینب ابراهیمی بود که هیچگاه زحمات ایشان را فراموش نمی‌کنم. مربیان بنده در طول این سال‌ها نقش اساسی در پیشرفت بنده داشتند. به ویژه بعد از پاره شدن رباط صلیبی که در دو سال قبل که با تمرینات و آموزش‌های تخصصی دوباره توانستم به میادین رسمی بازگردم.
در حال حاضر در چه تیمی بازی می‌کنید؟ امسال با تیم گوری یونایتد گرجستان قرارداد یکساله امضاء کردم و از چند روز دیگر رقابت‌های تیم ما آغاز خواهد شد.
نوع نگاه و حمایت مسئولان شهرستانی، استانی و کشوری را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
ورزش را می‌توان به عنوان سپری در برابر آسیب‌های اجتماعی قلمداد کرد. ای کاش مسئولان بخشی از نگاه، هزینه و رویکرد خود را در زمینه کنترل آسیب‌های اجتماعی معطوف ورزش به ویژه ورزش بانوان کنند. بانوان انتظار شق القمر از مسئولان ندارند ولی حمایت حداقلی و فرق نگذاشتن بین آقایان و بانوان کمترین خواسته ورزشکاران به ویژه بانوان در شهرهای کوچک است.
چه توصیه به دختران جوان دارید؟ حتماً باید امکانات باشد یا از شهری کوچک هم با کمترین امکانات می‌توان به رده‌های ملی رسید؟
تنها راه موفقیت تلاش و پشتکار است. امکانات و حمایت‌های دیگران تاثیرگذارند ولی اگر فرد اراده کند، می‌تواند به هر آنچه شایستگی دارد برسد. به همه دختران همشهری و هم استانی‌ام توصیه می‌کنم برای رسیدن به رویاهای به حقشان تلاش کنند و هیچ بهانه‌ای نیاورند.
سخن پایانی
کسانی که از نزدیک با سطح تیم ملی و مشکلات بازی‌های بین المللی و ... آشنا هستند می‌دانند که بازی در این سطح علاوه بر مشکلات و دشواری‌های فنی و تاکتیکی و رقابتی مشکلات حاشیه‌های دیگری نیز دارد.
مسافرت‌های طولانی زمینی و هوایی، دوری از خانه و خانواده، تلاش برای از دست ندادن جایگاه در تیم، مشکلات مالی، مشکلات ایاب و ذهاب علی الخصوص برای دختران، نگاه غیر حرفه‌ای برخی از افراد به مقوله حرفه‌ای ورزش، برخی حسادت‌ها و تنگ نظری‌ها و ... باعث می‌شود تمرکز ورزشکاران به هم بخورد و اگر مشکلات را سد راهمان ببنیم اصلاً نباید ورزش کنیم و از خانه خارج شویم.
با این حال من در تمام این سال‌ها مشکلات را به عشق خانواده و زحمات دلسوزانه خانواده و اطرافیان تحمل کردم و امیدوارم روزی بتوانم جبران زحمات بی شائبه‌شان را بنمایم.
