ارباب شدی که رو به هرکس نزنیم یا حسین!

گویی در چنین روزی بود که جوانمردی را تعریف، مردانگی را معنا و وفاداری را رسم انسانیت قرار دادند. انگار در این روز بود که برادری جلوۀ عینی پیدا کرد و حریم کسان و ناکسان مرزبندی شد.
شاید در سالروزِ پناه و بی پناهی باشیم. نمی دانم! آنچه از هر کوی و برزن می شنوم ناله بر عَلَمی است که بر زمین افتاده و علمداری که همچنان زمان را در می نوردد ولی از نفس نمی افتد.
گویی روز نهم محرم سال 61 هجری قمری، نمی خواهد به پایان برسد. این روز را فخر قیام بزرگ عاشورائیان می دانم. چون همۀ انسانیت در این روز معنی پیدا کرد. اگر دنیا ستیزی نیک است، به وجود عباس ابن علی(ع) بود. اگر ولایت پذیری راه است، عباس ابن علی(ع) اولی بود. اگر دین باوری غایتِ زندگی است، عباس ابن علی(ع) سرمشق بود. اگر عملِ به نوع دوستی و فضایل انسانی هدف است، عباس ابن علی(ع) عامل ترین بود. و اگر جوانانِ آزادی خواه و جوانمرد به دنبال رمز مردانگی و جاودانگی هستند، باز هم مقتدا و مولا باید عباس ابن علی(ع) باشد. پس این همه عزاداری در روز نهم محرم، شایسته عباس ابن علی(ع) است. این همه مهر به ابوالفضل العباس(ع) و درک عمیق معرفت و شیفتگی این آقازادۀ مکتب علوی، سزاوار ملتی است که علمدارِ حسین(ع) را مظهر وفا، بصیرت، عبادت، ادب، فروتنی، شجاعت، علم و دانش، وفاداری، ولایت و ولایت پذیری و در نهایت او را باب الحوائج می دانند.
اینجانب ضمن قبولی عزاداریها، توسل ها و نذر و نیازهای ملت شریف ایران اسلامی، فرارسیدن تاسوعای ماتم خیز، شهادت ارباب مهر و ادب، امین اهل حرم و رفیقِ یقین و وفاداری، حضرت ابوالفضل العباس(ع) را به پیشگاه امام حجت و یقین مهدی موعود(عج)، مقام معظم رهبری(مدضله العالی)، ملت آگاه، آزاده، شریف، متدین و خادم الحسین(ع) استان کهگیلویه و بویراحمد تسلیت و تعزیت عرض می کنم. از خداوند سبحان برای ظهور عاجل حضرت قائم(عج)، سلامتی مقام عظمای ولایت، سعادتمندی و عاقبت بخیری ملت امام حسین(ع) بویژه جوانان و آزادی خواهان مکتب مولا و مقتدایمان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام را مسئلت دارم.
عدل هاشمی پور
5/مرداد/1402