باید طرح و نگاهی نو در انداخت

شهرستان‌های گچساران و باشت، با دارا بودن فاکتور‌های مهم توسعه سرزمینی، از جمله خاک حاصلخیز، آب فراوان، جنگل‌ها و مراتع وسیع و نفت و گاز به رغم تلاش‌های زیاد مسئولان و نمایندگان این دو شهرستان در ادوار گوناگون که کار‌های بزرگی در جهت پیشرفت و آبادانی این دو منطقه انجام دادند و جای قدردانی و تشکر هم دارد، به هیج یک از فاکتور‌های توسعه از قبیل درآمد سالیانه، افزایش رفاه اجتماعی، توانمندی اقتصادی خانوار‌ها، کاهش فاصله طبقاتی، حذف آسیب‌های اجتماعی و ایجاد اشتغال پایدار نرسیده‌اند.
توسعه امری فراگیر در جامعه است و نمی‌تواند تنها در یک بخش از آن اتفاق بیفتد. توسعه، حد و مرز و سقف مشخصی ندارد، بلکه به دلیل وابستگی آن به انسان، پدیده‌ای کیفی است برخلاف رشد اقتصادی که کاملاً کمی است.
همانطور که می‌دانید «توسعه اقتصادی» عبارت است از رشد همراه با افزایش ظرفیت‌های تولیدی اعم از ظرفیت‌های فیزیکی، انسانی، اجتماعی و فرهنگی. حال با در نظر گرفتن این مؤلفه‌ها، درمی‌یابیم که در منطقه ما توسعه اتفاق نیفتاده است و حتی به نزدیکی آن هم نرسیده‌ایم‌.
این موضوع دلایل و علل مختلفی می‌تواند داشته باشد: از جمله نگاه سطحی تقلیل یافته و منفعت‌گرایانه به سرمایه‌های انسانی در بدنه اجتماعی، مدیریتی، کارشناسی و اجرایی این دو شهرستان، و نیز استفاده نادرست از ارتباطات منطقه‌ای و کشوری، ترور شخصیتی صاحب‌نظران و دلسوزان، تخریب منابع انسانی مستعد و کارآمد و عدم بکار‌گیری یا استفاده نادرست از نیرو‌های ظرفبت دار در سطح دو شهرستان است.
آفت بزرگ و مانع جدی توسعه در باشت و گچساران، درواقع نوع نگاه سیاه و سفید به پیده‌های گوناگون است، آسیبی که باندبازی و طایفه گرایی و عدم توجه به شایسته سالاری به این دو منطقه وارد کرده است قابل وصف نیست و خروجی آن باعث رانش، کاهش و مهاجرت نیرو‌های توانمند شده است.
در دوره‌های مختلف به جای شناسایی اصولی ظرفیت‌ها و تلاش جهت راه‌اندازی صنایع و کارخانه‌جات پایین‌دستی مرتبط با حوزه نفت و گاز، فراوری محصولات زراعی و کشاورزی و باغی و دعوت از بخش خصوصی همراه با رفع موانع سرمایه‌گذاری جهت ایجاد صنایع کوچک و زود بازده و صنایع بزرگ و تبدیلی، اقدام به افزایش نیرو‌های خدماتی و نگهبانی در نفت و گاز گچساران در ادوار مختلف به عنوان اشتغال زایی شده است.
شما می‌توانید خروجی این نوع نگاه را در شهرک‌های صنعتی این دو شهرستان نیز ملاحظه فرمایید. عدم استقرار کسب و کار‌های زودبازده و اشتغال آفرین و همچنین عدم حمایت از همین کسب و کار‌های موجود و نیز جای خالی گسترش فرهنگ کار و تلاش در بین جوانان، باعث نیمه فعال یا راکد شدن فعالیت واحد‌های تولیدی و صنعتی شده است که اگر همین ظرفیت تا حدودی تقویت شود می‌تواند بخشی از مشکل اشتغال را مرتفع نماید.
در همین رابطه چندی پیش پای صحبت‌های مدیرعامل یکی از کارخانه‌های مستقر در شهرک صنعتی گچساران نشستم و دلایل عدم فعالیت این واحد صنعتی را جویا شدم. در خلال توضیحات‌ایشان متوجه شدم با کمی پیگیری در خصوص گشایش اعتبارات و تسهیل موانع بانکی برای‌ایشان، این واحد صنعتی می‌تواند فعالیت خود را مجدداً شروع نماید و به صورت میانگین ۵۰ نفر را به طور مستقیم به کار‌گیری نماید.
در هر صورت تا مادامی که مسئولان و منتخبین مردم نگاه بخشی و یک‌جانبه را سرلوحه کار دارند، وضعیت تغییر چندانی نخواهد کرد.
اگر چاره‌ای‌اندیشیده نشود و فرصت‌های پیش رو هدر داده شود، علاوه بر مشکلات اقتصادی خانوار‌ها، بر اثر افزایش میزان بیکاری، آسیب‌های فرهنگی، اجتماعی و امنیتی گریبان منطقه را خواهد گرفت.
باید طرح و نگاهی نو در انداخت. در آینده به تشریح راهکار‌های برون رفت و نگاه توسعه محور در این دو شهرستان خواهم پرداخت.