خجسته میلاد با سعادت منجی عالم بشریت / چگونه با امام زمان (عج) ارتباط برقرار کنیم 

کبنا ؛حضرت مهدى(عج) در زمان پدر بزرگوارش امام حسن عسکرى(ع) در شب جمعه نیمه شعبان سال ۲۵۵ هجری قمری متولّد شد و ولادتش بر مردم پوشیده ماند و بردن نامش تا روزى که خداوند فرمان ظهورش را دهند، روا نیست.
 امام زمان(ع) هم نام و هم كنيه حضرت پيامبر اكرم(ص) است. در روايات آمده است كه شايسته نيست آن حضرت را با نام و كنيه، اسم ببرند تا آن گاه كه خداوند به ظهورش زمين را مزيّن و دولتش را ظاهر گرداند.
القاب:
مهدى، خاتم، منتظر، حجت، صاحب الامر، صاحب الزمان، قائم و خلف صالح.
شيعيان در دوران غيبت صغرى ايشان را «ناحيه مقدسه» لقب داده بودند. در برخى منابع بيش از 180 لقب براى امام زمان(ع) بيان شده است.


منصب:
 معصوم چهاردهم، امام دوازدهم شيعيان و بر پاكننده اولين حكومت واحده جهانى در دوره آخر الزمان.
تاريخ ولادت: نيمه شعبان سال 255 هجرى.
 برخى روز تولد آن حضرت را هشتم شعبان و برخى ديگر 23 رمضان دانسته اند. سال تولد آن حضرت را نيز برخى 256 و برخى 258 دانسته اند.
محل تولد: سامرا (در سرزمين عراق كنونى).
ای سید ما ای مولای ما دعا کن برای ما
    
نسب پدرى: ابو محمد، حسن بن على بن محمد بن على بن موسى بن جعفر بن محمد بن على بن حسين بن على بن ابى طالب(ع).
نام مادر: نرجس. نام اصلىِ وى مليكه، دختر يشوعاى، فرزند قيصر روم است. برخى گفته اند كه نام وى صيقل مى باشد.
چطور می‌شود امام زمان(عج) را دید؟
    
مدت امامت: امامت آن حضرت در دو مرحله است كه به «غيبت صغرى» و «غيبت كبرى» شهرت يافته است.
مدت «غيبت صغرى» از هنگام ولادت آن حضرت، در سال 255 تا سال 329 هجرى، به مدت 74 سال بوده است. و «غيبت كبرى» از سال 329 هجرى آغاز و تاكنون ادامه يافته است. اين غيبت همچنان ادامه دارد تا خواست خداوند منان بر ظهور آن حضرت تعلق گيرد. در آن زمان، غيبتش به پايان مى رسد وحكومت اسلامى، در سراسر جهان، به رهبرى آن حضرت محقق مى گردد.
 اصحاب و ياران :
1. عثمان بن سعيد عمروى (متوفاى سال 257ق.).
2. محمد بن عثمان عمروى (متوفاى سال 304ق.).
3. حسين بن روح نوبختى (متوفاى سال 326ق.).
4. على بن محمد سمرى (متوفاى سال 329ق.).
اين چهار تن نماينده بلافصل امام زمان(ع) بودند كه در ايام غيبت صغرى، پس از شهادت امام حسن عسكرى(ع)، از سال 260 تا 329، به مدت 70 سال به ترتيب، واسطه ميان امام(ع) وشيعيان ايشان بودند. اين چهار نفر به «نوّاب اربعه» مشهورند. ولى در هنگام خروج آن حضرت، 313نفر از يارانش به او پيوسته و نخستين هسته لشكريان امام(ع) را تشكيل مى دهند.


زمامداران معاصر :
امام زمان(ع) از زمان تولد (سال 255 هجرى) تا زمان ظهور و تشكيل حكومت جهانى، با تمام حاكمان و زمامداران كشورهاى اسلامى و غير اسلامى، معاصر بوده و خواهد بود؛ اما خلفاى عباسى كه در ايام غيبت صغراى آن حضرت بر مسلمانان حكومت راندند، عبارتند از:
1. مهتدى عباسى (255 - 256ق.).
2. معتمد عباسى (256 - 279ق.).
3. معتضد عباسى (279 - 289ق.).
4. مكتفى عباسى (289 - 295ق.).
5. مقتدر عباسى (295 - 320ق.).
6. قاهر عباسى (320 - 322ق.).
7. راضى عباسى (322 - 329ق.).
8. متقى عباسى (329 - 333ق.).
اهمیت شب نیمه شعبان و احیای آن
    
ولادت امام زمان و مخفی ماندن آن
درباره ماه تولد امام زمان (ع)، اختلافاتی وجود دارد؛ اما قول مشهور ماه شعبان است و بسیاری از منابع کهن شیعه نیز همین ماه را بیان کرده‌اند در عین حال برخی از منابع شیعه و سنی ماه رمضان و برخی از منابع اهل سنت ماه ربیع‌ الاول و ربیع‌ الثانی را ذکر کرده‌ اند.
منابع تاریخی درباره روز تولد امام دوازدهم، یازده مورد را گزارش کرده‌ اند که در میان آنها، روز نیمه شعبان گزارش معروف و مشهور است در میان عالمان شیعی، کلینی، مسعودی، شیخ صدوق، شیخ مفید، شیخ طوسی، فتال نیشابوری، امین الاسلام طبرسی، ابن طاووس، ابن طقطقی، علامه حلی، شهید اول، کفعمی، شیخ بهایی و دیگران و در میان دانشمندان اهل سنت ابن خلکان، ابن صباغ مالکی، شعرانی حنفی، ابن طولون و دیگران این قول را گزارش کرده‌ اند. روز نهم ربیع‌ الاول نوزدهم ربیع‌ الاول نهم ربیع‌الثانی اول ماه رجب ۲۳ ماه رمضان سوم شعبان و هشتم شعبان  را منابع سنی نقل کرده‌ اند و شب جمعه اول ماه رمضان یا شب جمعه‌ ای از ماه رمضان در کتاب کمال الدین شیخ صدوق گزارش شده است.
 مکان ولادت
مورخانی که در این باره سخن گفته‌ اند، بر این مطلب اتفاق نظر دارند که امام زمان(ع) در خانه  پدرش امام عسکری(ع) در سامرا به دنیا آمد و این خانه در کوچه‌ ای جای داشت که نامش را «راضه» یا «وصافه» می‌ گفتند  این خانه هم‌ اکنون بارگاه امام هادی و امام عسکری(ع) است  بنابر نقل‌های تاریخی امام هادی(ع) و امام عسکری(ع) سال‌ها پیش از تولد امام زمان (ع) به سامرا ـ مرکز خلافت عباسی ـ  خوانده شدند و تا پایان عمر در همان‌ جا سکونت داشتند.


شرح ماجرا
روایت مشهور از شرح ولادت امام زمان(ع)، بر اساس نقل حکیمه خاتون عمه امام عسکری(ع) است. در بخش‌ هایی از گزارش شیخ صدوق از سخنان حکیمه آمده است:
«امام حسن عسکری مرا به نزد خود فراخواند و فرمود:‌ ای عمه! امشب نزد ما باش که شب نیمه شعبان است و خدای تعالی امشب حجت خود را ـ که حجت او در روی زمین است ـ ظاهر سازد. گفتم: مادر او کیست؟ فرمود: نرجس. گفتم: فدایت شوم! اثری از حمل در او نیست. فرمود: همین است که به تو می‌ گویم.
گوید: آمدم و چون سلام کردم و نشستم، نرجس آمد، کفش مرا برداشت و گفت: بانوی من و بانوی خاندانم حالتان چطور است؟ گفتم: تو بانوی من و بانوی خاندان من هستی. [نرجس] از کلام من ناخرسند شد و گفت: عمه جان! این چه فرمایشی است؟ بدو گفتم: دختر جان! خدای تعالی امشب به تو فرزندی عطا فرماید که در دنیا و آخرت آقاست. نرجس خجالت کشید و حیا کرد. چون از نماز فارغ شدم، افطار کردم و در بستر خود خوابیدم. نیمه‌های شب برای ادای نماز برخاستم و آن را به جای آوردم؛ در حالی که نرجس خوابیده بود. برای تعقیبات نشستم و پس از آن نیز دراز کشیدم و هراسان بیدار شدم. او همچنان خواب بود. پس برخاست و نماز گزارد و خوابید.
حکیمه در ادامه گوید: بیرون آمدم و در جستجوی فجر به آسمان نگریستم. دیدم فجر اول دمیده است و او در خواب است. شک بر دلم عارض گردید. ناگاه ابومحمد از محل خود فریاد زد:‌ ای عمه! شتاب مکن که اینجا کار نزدیک شده است. گوید: نشستم و به قرائت سوره‌ های الم سجده و یس پرداختم. در این میان او هراسان بیدار شد و من به نزد او پریدم و بدو گفتم: نام خدا بر تو باد. آیا چیزی احساس می‌ کنی؟ گفت:‌ ای عمه! آری. گفتم: خودت را جمع کن و دلت را استوار دار که همان است که با تو گفتم. حکیمه گوید: من و نرجس را ضعفی فرا گرفت و به ندای سرورم به خود آمدم و جامه را از روی او برداشتم و ناگهان سرور خود (فرزند نرجس) را دیدم که در حال سجده بوده و مواضع سجودش بر زمین است. او را در آغوش گرفتم. دیدم پاک و نظیف است.
ابومحمد فرمود:‌ ای عمه جان! فرزندم را به نزد من آور! او را نزد وی بردم و او دو کف دستش را گشود و فرزند را در میان آن قرار داد و دو پای او را به سینه خود نهاد. پس زبانش را در دهان او گذاشت و دستش را بر چشمان و گوش و مفاصل وی کشید. سپس فرمود:‌ ای فرزندم! سخن گوی. گفت: «اشهد ان لا اله الا الله وحده لاشریک له و اشهد ان محمدا رسول الله». سپس بر امیرمؤمنان سایر امامان(ع) درود فرستاد تا آنکه بر پدرش رسید و زبان درکشید.


 مخفی بودن ولادت
خلفای بنی‌عباس بنابر روایات پیامبر(ص) و ائمه(ع) می‌دانستند که دوازدهمین امام همان مهدی است؛ بنابراین مراقبانی بر امام حسن عسکری و منزل آن حضرت گماردند. مورخان گفته‌ اند معتمد عباسی به قابله‌ ها امر کرده بود تا وقت و بی‌ وقت، سرزده وارد خانه سادات شوند - به‌ ویژه خانه امام حسن عسکری(ع) - و درون خانه را بگردند و از حال همسر او باخبر شوند و گزارش دهند کنیزی به نام ثقیل که گویا برای حفظ جان امام زمان(ع) ادعای بارداری کرده بود، بازداشت شد و مدت دو سال تحت نظر قرار گرفت تا اطمینان به عدم بارداری وی حاصل شد و سپس او را رها کردند.
ولادت امام زمان(ع) از عموم مردم پنهان نگه داشته شد. در روایات نیز به این موضوع و دلیل آن اشاره شده است. امام سجاد(ع) می‌ فرماید: «در قائم ما سنت‌ هایی از انبیا هست... و سنتی از ابراهیم... و اما از ابراهیم پنهان‌ بودنِ ولادت و کناره‌ گیری از مردم همچنین امام صادق(ع) می‌ فرماید: «ولادت صاحب الامر بر این خلق پوشیده است تا اینکه ظهور کند؛ برای اینکه بیعت کسی بر گردنش نباشد».
شیخ مفید نیز معتقد است: «به دلیل مشکلات آن دوران و جستجوی شدید سلطان وقت و کوشش بی‌ امان برای یافتن آخرین حجت خدا، ولادت آن حضرت بر همگان مخفی ماند».
مخفی بودن ولادت، در تاریخ بی‌سابقه نیست، بلکه نقل شده است ولادت ابراهیم خلیل(ع) از ترس کشته‌ شدن به دست پادشاه زمانش پنهانی بودیا قرآن کریم در سوره قصص آیه ۷ تا ۱۳، در شرح ولادت موسی بن‌ عمران(ع) به پنهانی‌ بودن آن اشاره می‌ کند.
شاهدان ولادت
علاوه بر حکیمه خاتون، دو تن از کنیزان امام حسن عسکری به نامهای ماریه و نسیم نیز از شاهدان ولادت او محسوب می شوند. شیخ طوسی و شیخ صدوق آورده‌ اند: «نسیم و ماریه گویند: چون صاحب الزمان از رحم مادر به دنیا آمد، دو زانو بر زمین نهاد و دو انگشت سبابه را به جانب آسمان بلند کرد. آنگاه عطسه کرد و فرمود: الحمدلله رب العالمین و صلی الله علی محمد و آله. ستمکاران پنداشته‌اند که حجت خدا از میان رفته است. اگر برای ما اذن در کلام بود، شک زایل می‌ گردید».
نظر رهبرانقلاب در مورد ظهور امام عصر(عج)
    
آگاهی شیعیان از ولادت
شیخ مفید از تعدادی از اصحاب، خادمان و یاران نزدیک امام عسکری (ع) روایت کرده که آنان موفق به دیدار امام زمان (ع) شده‌ اند. محمد بن اسماعیل بن موسی بن جعفر، حکیمه خاتون، ابوعلی بن مطهر، عمرو اهوازی، و ابونصر طریف، خدمتگزار خانه امام، از آن جمله بودند
شیخ صدوق در کمال الدین و تمام النعمه در روایتی نقل می‌کند که محمد بن عثمان از وکلای امام زمان(ع) گوید همراه با چهل نفر در خدمت امام عسکری (ع) بودیم که آن حضرت فرزند خود را به ما نشان داد و فرمود: «این امام شما پس از من و جانشین من در میان شماست. از او فرمان برید و پس از من در دین خود اختلاف نکنید که در این صورت هلاک می‌شوید و پس از این هرگز او را نخواهید دید».
شیخ طوسی از برخی از رجال شیعه که در این جمع چهل نفری حاضر بودند نام برده است: علی بن بلال، احمد بن هلال، محمد بن معاویة بن حکیم و حسن بن ایوب بن نوح.

 در مورد خصال اخلاقي حضرت مهدي (ع)، به طور خاص، روايات متعدّدي نقل شده است كه در اينجا به برخي از آنها اشاره مي كنيم:
1.امام باقر(ع) در توصيف ويژگي هاي امام مهدي (ع) مي فرمايد:
رو پايان جهان فرانمي رسد تا اينكه خداوند گرامي و بلندمرتبه مردي از ما اهل بيت را برانگيزد. او به كتاب خدا عمل مي كند و هيچ منكري را در شما مشاهده نمي كند مگر اينكه با آن مخالفت مي كند.
2.امام صادق (ع) نيز در پاسخ اين پرسش كه امام چگونه شناخته مي شود، مي فرمايد:
«[امام را] با آرامش و وقار [...] و نيز با حلال و حرام و نيازمندي مردم به او، در صورتي كه او خود به هيچ كس نياز ندارد، [مي توان شناخت].
نحوه ملاقات شیخ انصاری با امام زمان عجل الله
    
3.امام رضا(ع) در بيان ويژگي كلّي امامان معصوم (ع)، سخنان ارزشمندي دارد كه بر اساس آن مي توان به توصيف امام مهدي (ع) نيز پرداخت. آن حضرت مي فرمايد:
«او به مردم از خودشان سزاوارتر و از پدران و مادرانشان براي آنها دل سوزتر است. او از همة مردم در برابر خدا، متواضع تر و در عمل به آنچه خود بدان فرمان مي دهد، سخت كوش تر و در دوري گزيدن از آنچه خود از آن نهي مي كند، خوددارتر است.
4.حضرت رضا(ع) در ادامه مي فرمايد:
«او [با دو نشانه] شناخته مي شود: دانش [بي كران] و استجابت دعا و اينكه او از همة رويدادها، پيش از رخ دادن شان خبر مي دهد. همة اينها به سبب پيماني است كه از سوي پيامبر خدا با او بسته شده و وي آن را به وسيلة پدران خود از آن حضرت به ارث برده است.»
چنانكه ملاحظه مي شود ويژگي هاي موعود اسلامي چنان دقيق و بي كم و كاست بيان شده است كه زمينة هرگونه اشتباه و خطا در تشخيص مصداق حقيقي اين موعود را از بين مي برد.
 حضرت مهدی علیه السلام در سایر ادیان:
عقیده به مهدی و مصلح بزرگ جهانی از حوزه عتقادات مسلمین نیز فراتر رفته و در ادیان و آیین های قدیم مانند: زرتشتی، هندی، بودایی، یهود، مسیحیت و... به عنوان یک اصل مسلم و قطعی مطرح است و هر یک از انبیای سلف و رهبران مذهبی گذشته به پیروانشان از آمدن مصلح غیببی و تشکیل دهنده حکومت واحد جهانی بشارت داده و به مظلومان، ستمدیدگان، مستضعفان، بیچارگان از سپری شدن فصل چپاولگران بین المللی و غارتگران حرفه ای و ستم پیشگان بی رحم و فرارسیدن فصل شکوفایی عدالت و پیاده شدن قانون مقدس الهی در سرتاسر گیتی نوید داده اند.

در کتاب «اوستا» و «زند» زرتشتیان؛ «شادکمونی» و «دید» هندیان؛ «داد تک» و «پاتیکل» برهماییان؛ و در کتب مقدس بوداییان؛ در مزامیر «زبور» منسوب به حضرت داود و در فصول «تورات» منسوب به حضرت موسی و اسفار «انجیل» منسوب به حضرت عیسی و.... سخن از ظهور منجی بشریت و مصلح کل و بر هم زننده بساط ظلم و ستم و تشکیل دهنده حکومت جهانی مبتنی بر پایه های عدالت نوید داده شده است.
مناجات رهبر انقلاب با امام زمان(عج)
    
در آیین زرتشت از او به نام «سوشیانت» یا «سوشیانس» [نجات دهنده بزرگ جهان] ، در میان یهودیان به نام «ماشیع»[مهدی بزرگ]؛ و در آیین هندی به نام «آواتارا» و در آیین بودایی به نام «بودای پنجم» و در میان برهماییان به نام «ویشنو» و در کتاب شاکمونی از کتب مقدس هندیان به نام «فرزند سید خلایق دو جهان» و درکتاب مقدس «دادتک» برهماییان به نام «آخرین وصی ممتاطا» و در کتاب پاتیکل به نام «راهنما» [هادی، مهدی] تعبیر نموده اند.
و اهالی صربستان در انتظار «مارکولرالیویچ» ساکنان جزایر انگلستان در انتظار «ارتور» ایرانیان باستان در انتظار «گرزاسپه» یونانیان در انتظار «کالویبرگ» اقوام اسکاندیناوی در انتظار «اودین» اقوام اروپای مرکزی در انتظار «بوخص» و اقوام آمریکای لاتین در انتظار «کوتزلکوتل» و چینیها در انتظار «کرشنا» به سر می برند.
بنابراین مسأله اعتقاد به حضرت مهدی علیه السلام و مصلح واقعی و تشکیل دهنده حکومت جهانی، یک اصل قطعی و مسلم و پذیرفته شده میان پیروان تمام ادیان و مذاهب و ملل بوده است.
 بخشی از سخنرانی حجت الاسلام پناهیان در حسینیه آیت الله حق شناس
امام زمان(عج) در وقت ظهور چه یارانی می خواهند؟
حسادت را اگر از بین ببریم غرق محبت می شویم و اگر غرق محبت شویم دعای فرج ورد زبانمان می شود
کسی که حسادت نداشته باشد نسبت به ولایت عشق می ورزد. منتظران فرج بدانند آقا یارانی می خواهد که یک ذره در وجودشان حسادت و انانیت نداشته باشند و باید خیلی در این زمینه جلو بروند.
بعضی ها معلوم است که حسادت را مثل مرض بروز می دهند و کسی اصلا نمی فهمد این چیز بدی است. در زمان ظهور حضرت حسودان از بین نمی روند اما می گویند الان تکان بخورید همه می فهمند شما مرضی دارید. و دچار خودسانسوری می شوند از بس همه حسادت را می فهمند، حسادت نسبت به ولیّ خدا زشت ترین حسادت است.

حسادت را اگر از بین ببریم غرق محبت می شویم و اگر غرق محبت شویم دعای فرج ورد زبانمان می شود، یک شب من در جبهه این دعا را برای رزمنده هایی که نصف آنها شهید شدند می گفتم، امشب گفته اند این دعا را خیلی بخوانید و این دعا ناشی از یک محبت شدید نسبت به آقاست. محبتی که شما را دیوانه کرده و می گویید خدایا مواظب امام زمان (ع)باش، دستش برا بگیر، خدایا حمایتش کن، کمک کن تا ظهور کند و او بهره ببرد؛ در حالی که خدا خودش مراقب امامش هست و نیازی به گفتن ما نیست اما از روی محبت شدید چنین می گوییم.