گوهرهای فراموش شده؛ ضرورت بازگشت به ارزش‌های واقعی

کبنا ؛سلامت نخستین بایسته‌ی بشر برای تداوم حیات است و بر همین اساس و ضرورت، اولین وظیفه‌ی حکومت‌ها، پس از برآورده کردن نان و آب مردم، سلامت عمومی است و اگر در جامعه‌ای میکروب و ویروس بیماری پخش و پاش شود، همه‌ی دستاوردهای قرون، یکی پس از دیگری، نیست و نابود می‌شود، چون بشر که نباشد، دستاورد معنایی ندارد.
طول و عرض کشور، از سایت‌ها و روزنامه‌ها و رسانه‌ها تا آدم‌های کوچه و خیابان را امروز یک خبر و یک موضوع [یعنی کرونا] اشباع کرده است و همگان، چه آنان که احتمالاً می‌دانند و چه آنها که اندکی می‌دانند و چه آنها که چون ما هیچ نمی‌دانند، بی محابا و بی وقفه در باره‌ی آن سخن می گویند و می‌نویسند و تحلیل می‌کنند و حکم می‌دهند!
آنچه در این میان مهم است، نحوه‌ی برخورد ما با این ویروس خانمان کن و خطر ناک است و در چنین شرایطی معمولاً رفتارها و کنش‌ها و .... نشان از چگونگی فرهنگی ما و احساس نوع دوستی و مسئولیت پذیری دارد.
ما مردم سرزمین سعدی -علیه الرحمه- هستیم که در قرن ۷ ندای 《بنی آدم اعضای یک پیکرند 》سر داد.
 از همین روی سطح انتظار و توقع از ما خیلی بالا است.
ما ملتی شریف، نجیب، ولایی، شهیدپرور، انقلابی و کم نظری داریم و در این هیج شکی نیست، اما در این میان، کس و یا کسانی پیدا می‌شوند که در موارد و مواقع گوناگون و به مناسبت‌های مختلف، باعث و بانی رنجش خاطر این ملت عزیز و شریف می‌شوند، در این یادداشت روی سخن بنده با احتکارگران و این چنین افرادی است. چرا امروزه و یا هر زمان دیگری در شرایط بحرانی، کسانی پیدا می‌شوند که دست به احتکار می‌زنند و منتظر آب گل آلود هستند تا از آن ماهی تازه بگیرند؟!!

امروزه فضای مجازی ما پر است از این مطلب که《روزی روزگاری در این سرزمین مردانی بودند که ماسک از روی صورتشان برمی داشتند و با اصرار به صورت همرزمانشان می‌زدند. چه دردآوراست وقتی می‌بینیم امروز در همین سرزمین مردانی هستند که ماسک را احتکار می‌کنند تا با چندین برابر قیمت به هموطن خودشان بفروشند!!!》
زیربنای ناب فرهنگ و تمدن یک سرزمین را باید در مواقع بحران دید.
فرهنگ و تمدن یگانه کالایی است که مبادله نمی‌پذیرد و فقط باید در درون یک ملت تولید شود.
در همه‌ی فیلم‌ها و عکس‌های خبری که از روزهای پس از زلزله و سونامی ویرانگر ژاپن منتشر شد، یک صحنه درگیری، ازدحام، هجوم، غارت فروشگاه، ولع برای دریافت کمک‌های اعطایی، بی نظمی و حتی فریاد و جزع دیده نمی‌شد. یکی از خبرگزاری‌ها خلاصه مشاهدات خبرنگارانش را چنین بازتاب داده است:
۱ ۔ صفوف منظم آب و غذا بدون هیج حرف زننده یا رفتار خشن
۲- هیچ ساختمانی در زلزله ۹ ریشتری آسیب ندید. همه‌ی خسارت‌ها مربوط به سونامی و ورود دریا به شهر بود.
۳- غارتگری دیده نشد. زورگویی یا از دست دیگران ربودن دیده نشد. فقط تفاهم بود.
۴- ۵۰ نفر از کارگران نیروگاه اتمی، به رغم نشت مواد رادیواکتیو، با از جان گذشتگی ماندند تا به خنک کردن دستگاه‌ها ادامه دهند.
۵ ۔ حتی یک مورد سوگواری شدید یا زدن به سر و صورت دیده نمی‌شد. مصیبت و غم همراه با طمأنینه بود.
۶ ۔ مردم فقط أقلام مورد نیاز خود را تهیه کردند و این باعث شد به همه آب و آذوقه برسد.
۷- مردم از افراد ناتوان و پیر و بیمار دستگیری می‌کردند.
۸- رستوران‌ها قیمت‌ها را کاهش دادند. یک خودپرداز بدون محافظ دست نخورده ماند.
۹- همه دقیقاً می‌دانستند باید چه کاری انجام دهند. انگار بار دومی بود که این اتفاق افتاده است؟
10- هنگامی که در یک فروشگاه برق رفت، مردم اجناس را برگرداندند سرجایشان و به آرامی فروشگاه را ترک کردند.
آیا ما در شرایط بحرانی چنین هستیم؟
حالا شما چنین رفتارهایی را با رفتار خودمان در شرایط بحرانی مقایسه کنید!!
آیا الان و در این شرایط حساس، زمان احتکار است!!؟؟
آیا احتکار شایسته مردمی است که معتقدند:《دستی که کمک می‌کند، از دستانی که برای دعا بالا می‌روند مقدس‌تر است.》
_______
در فرجام سخن، باید قدرشناس ارتش سفید، -وظیفه شناسان و یاریگران سلامت این مرز و بوم، پزشکان، پرستاران و کارکنان و.... بود که با تلاش شبانه روزی جهت پاسدارای از جان مردم ما در خط مقدم مبارزه با این ویروس خطرناک هستند.
التماس و خواهش ما از همنوعان، کمک و همدلی و همیاری به یکدیگر در این شرایط حساس، جدی گرفتن این ویروس خطرناک و رعایت موارد بهداشتی است.
________
 
الا گر طلبکار اهل دلی
 ز خدمت مکن یک زمان غافلی
به حال دل خستگان در نگر
که روزی تو دلخسته باشی مگر
درون فروماندگان شاد کن
 ز روز فروماندگی یاد کن
--------------------------
 دکتر سید علی‌سینا رخشنده‌مند
عضو بنیاد ملی نخبگان ایران
مدرس دانشگاه‌های تهران