جعفری اسطوره آرامش، وحدت و عقلانیت

کبنا ؛یادداشتی از محمدامین علیزاده؛ کمتر از یک هفته تا انتخاباتِ میان‌دوره‌ایِ مجلس یازدهم باقی‌مانده است. از میان چهره‌هایی که برای انتخابات شرکت کرده و تأیید صلاحیت شده‌اند، علی‌مراد جعفری گزینه‌ای است که احتمالِ بسیار بالایی برای به‌دست‌گرفتنِ کرسی مجلس در میان رقبای خود دارد. با توجه به سابقه‌ای که از ایشان در ذهنِ مردم وجود دارد و نیز حضورش در مجلسِ هفتم، می‌توان گفت که چند گام از رقبای خود جلوتر است. رقبایی که نه از میزان محبوبیتِ جعفری برخوردارند و نه سابقه‌ای از خدمتِ مطلوب در ذهنِ مردم برای خود بر جای گذاشته‌اند. ناگفته پیداست یکی از معیارهای مهمی که مردم در رأی‌دهی به آن توجه دارند، رجوع به همین سابقه‌ی کاندیداهاست. بسیاری از کسانی که ادعای مبارزه با فساد و تبعیض داشتند، ذهنیتِ مطلوبی از خود به یادگار نگذاشته‌اند؛ آن‌هایی که ادعا می‌کردند در پیِ مبارزه با تبعیض هستند و شعارِ مبارزه با تبعیضِ‌شان گوشِ فلک را کر کرده بود را دیدیم که چگونه تنها در اداره‌ای در شهرستانِ گچساران، 81 نفر را مخفیانه و دزدانه جذب کردند. بدون این‌که جرأتِ برگزاریِ یک آزمونِ صوری را هم داشته باشند. آن‌ها حتّی ظواهرقانونیِ کار را هم رعایت نکردند. روشن نیست که با این سابقه چگونه هنوز در مبارزه با تبعیض و در راهِ ظلم‌ستیزی این‌گونه شعار سر می‌دهند. افرادی که دم از مردمی‌بودن می‌زدند، واژه‌ی مردم را به‌گونه‌ای تفسیر کرده‌اند که گویی مردم فقط و فقط، تنها نزدیکانِ آن‌ها هستند و دیگر شهروندان از دایره‌ی مردم‌بودن خارج می‌شوند؛ یعنی حتی ابتدایی‌ترین حقوق شهروندی را نیز رعایت نکردند و در نظر نگرفتند. با این‌حال، این‌که هنوز و همچنان از مردمی‌بودن دم می‌زنند را نمی‌دانیم چگونه باید تفسیر و توجیه کرد.
علی‌مراد جعفری از منتقدان سرسختِ نگاهِ موروثی به انتخابات است. با جرأت می‌توان گفت در میان کسانی که در این دوره برای انتخابات خیز برداشته‌اند، جعفری از محدود افرادی است که چنین طرز تفکری دارد. رقبای او اغلب بر این باورند که کرسیِ مجلس را نه شایستگی و کاردانی، که پیوندهای خونی و قومی و طایفه‌ای مشخص می‌کند. اما جعفری نشان داده که اصولگرایی را در پای‌بندی به قانون و شایسته‌سالاری تعریف می‌کند.
 شتاب‌زدگی و رفتار هیجانی، دو آفتِ مدیریت و مطالبه‌گری را که می‌توان نمادی برای تبلیغاتِ انتخاباتیِ کاندیداها در نظر گرفت، در رفتار و منشِ جعفری وجود ندارد. این آفت‌ها آن‌قدر در رفتار و گفتار رقبای او ملموس و واضح هستند که تا حد زیادی آرامش را از شهروندان گرفته است. اگر طالبِ برگرداندنِ آرامش به گچساران و باشت هستیم، باید با تأکید بر عقلانیت، کسانی را انتخاب کنیم که از چنین آفت‌هایی عاری هستند. آرامش در استفاده از خرد جمعی برای مدیریتِ شهر است. جعفری نشان داده که با بهره‌گیری از عقلای شهر و استان، در پیِ بازگرداندنِ آرامش به این حوزه است. لیک چنانچه خواهان آرامش، مبارزه با تبعیض و موروثی‌گرایی هستیم، علیمراد جعفری بهترین گزینه است.