خواهش نیک متعلق به قبیله معرفت بود

کبنا ؛سیاوش نریمان در پی درگذشت ناگهانی سید حمدالله خواهش نیک نوشت:
به نام خدا، حقِّ مرگ آفرین
خداوندِ هفت آسمان و زمین
نجیب فرهنگیِ جغرافیای دیارمان، بهت انگیز و غریبانه، غزلِ کوچ را در دیار “طوس” نواخت و تا عرش به طیران درآمد.
طنینِ صدایش در کوچه باغ‌های دیارمان، دل‌ها را می‌نواخت و آینه جان‌های ملول را جلا می‌داد.
“بزرگ بود و از اهالی امروز بود و با افق‌های باز نسبت داشت”.
و این “رباعی” ام برای سید حمدالله خواهش نیک که میقاتِ با حضرت عشق، غریب وادیِ طوس، حضرت ثامن الائمه را برای پرواز ابدی‌اش از خاک تا افلاک، برگزیده و در جوارِ آن امام همام، مرغ جانش عرشی شده است:
/ او عاشقِ لحظه‌های روحانی بود/شوریده‌تر از همیشه، عرفانی بود/دلباخته عشق و ادب، “خواهش نیک”،/در خاکِ “امامِ طوس”، مهمانی بود/
سیدِ رحیل مان که به ردای معلِّمی، متحلِّی بود و مزیَّن، جام وجودی متعلِّمینِ شایسته‌ای را از شهدِ کلام شکرینش، متمتِّع و سیراب کرده بود و اینک در نبودنش، شولایِ ماتم به تن کرده‌اند.
او دغدغه و تعلُّقِ خاطر به مجد و احیاءِ فرهنگ داشت و روحِ عطشناکش از دریای معرفت و روشنگری، سیراب ناشدنی بود، که گفته‌اند:/آب کم جو، تشنگی آور به دست/تا بجوشد آبت از بالا و پست/
کارِ مردان، روشنی و گرمی است/کارِ دونان، حیله و بی شرمی است/.
انگار، بافتار و ساختار شخصیتی‌اش برای بنایِ همین فرهنگ و ادب خلق شده و عشقِ بدین رسالت، با تمام ابعاد وجودی‌اش، عجین شده بود و این است رازِ خلود و جاودانگی مردان دل آگاه.

بیشتر بخوانید:

پیکر «خواهش نیک» در حرم رضوی طواف داده می‌شود

خواهش‌نیک خبرنگار معروف کهگیلویه و بویراحمد فوت کرد (+ تصاویر )

خواهش‌نیک بدون ادا و اطوار در حوزه رسانه‌ معروف بود​​​​​​​

خواهش نیک را به تصویر بکشید

عناصری از لَونِ “خواهش نیک” در دفتر روزگاران، مانایند و جاری، چرا که زنده به عشق‌اند و بر سیمایِ آینه حیاتشان، غبار فراموشی نمی‌نشیند:/هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق/ثبت است بر جریده عالم، دوام ما/
و البته آنانکه فرسنگ‌ها از عطرِ دل انگیز بوستانِ معرفت، به دورند و بارِ خاطری بر دوش جامعه بیش نیستند، هرچند به صورت، زنده‌اند به یقین مردگانی بیش نیستند که حافظ راز، آورده است:/هر آن کسی که در این حلقه، نیست زنده به عشق/بر او نمرده به فتوای من، نماز کنید/
خواهش نیکِ نجیبِ شیرین رفتارِ، درست گفتار را از آن روی می‌ستایم و در سوگش می‌مویم که متعلِّقِ به قبیله معرفت بود و خود نیز اهالی قلم را می‌نواخت و تبجیل می‌کرد.
نزاکت در گفتار، سلامت در رفتار، التزام در ایفاء رسالت خویش و آراستگی به زیور فروتنی، آن نازنین رفیقِ شفیق را بسی متمایز کرده بود و موجَّه.
آثار و خلاقیت‌های بدیعش در ساحتِ تعلیم و تربیت و حوزه رسانه و خبر، در ذهن و زبان آیندگان، ماندگار است و مثال زدنی”تا نگویند که از یاد، فراموشانند”.
با قلبی مالامال از کوه اندوه، کوچ غریبانه آن مصاحبِ فرهنگمدارِ خوش محضرِ متعهِّدِ دیارمان را به قاطبه سوگمند آموزش و پرورش استان، اصحاب مغمومِ رسانه، سادات فخیمه امام زاده علی”ع”خاندان نامدارِ آقایان داورپناه و خواهش نیک، تعزیت می گویم و تسلیت./در یادها می‌مانی و نامِ تو جاری ست/یاد تو را در صفحه دل می نگاریم