درسی که حسین (ع) به انسان‌ها آموخت

کبنا ؛پرسش این است که برای امام حسین (ع) چه چیزی بهتر و برتراز جان و مال و جاه و خوشی زندگی دراین جهان بود و چه چیزی بود که آن قدر ارزش داشت که برایش از زندگی دراین جهان بگذرد و به کشته شدن و شهادت خود و یاران همراه و همدل و اسارت زن و فرزندان و خانواده تن دهد و خلاصه از همه چیز زندگی در این دنیا بگذرد امّا از آن چیز نگذرد؟
آیا هدف امام حسین (ع) این بود که به شهرت و بلندی نام وآوازه برسد؟ آیا او هدفش این بود که بعد از مرگش مردم برایش مراسم عزا و ماتم بگیرند و برسینه و سر و صورت بزنند و پای برهنه راه بیابان را درپیش گیرند و بدن و صورت خود را به خاک آلوده و خیس بیالایند و سروصورت خود را زخمی و خونی نمایند و برای ثواب آش و خوراک نذری درمیان مردم پخش کنندوعلَم وکتل راه بیندازند و گریه وناله ونوحه سر دهند؟ آیا امام حسین می‌خواست با قیام خود بر اریکه قدرت نشیند و خود فرمانروایی کند؟ هیچکدام از این ها جزو اهداف امام حسبن نبود و اوازدنیا و شهرت فاصله هاداشت وآزارکسی رانمی خواست وشیفته قدرت وجاه ومال وشهرت وحکمرانی نبود.
امام حسین درحرکت خود از مدینه تا مکه و از آنجا تا کربلا باسخنان وعمل خود، راه خویش راقدم به قدم ترسیم کرد و وانمود ودرآن
روزگاروحشت وخاموشی وبیداد و نابرابری وناآگاهی وخودکامگی، مسئولیت وتعهدخویش رابه خدا و راه پیامبرومردم وانسانیت وآزادگی به درستی نشان داد.
او به انسانها آموخت که همراهی با ظلم و بیداد گناه است. او به همگان آموخت که خودکامگی وبیدادوستم برمردم ازهرکسی ناپذیرفتنی است او به آدمیان آموخت که در روزگار بیداد مسئولیت از دوش آنان که می دانند، برداشته نمی‌شود.
او به انسان‌ها آموخت که پذیرش ظلم به نوعی همراهی با ستمکار است و شریک شدن در بیدادهای او، او به نسل‌ها و انسانها
آموخت که از گسترش ستم در زمین جلوگیری کنند و برای دفاع از حقوق انسان‌ها و اصلاح فکر و راه ایمان و جامعه
به پاخیزند و برای اصلاح و برپایی عدل و داد بکوشند و جامعه را از غبار جهل و آتش بیداد برهانند و دانایی و ایمان و آزادگی وحرمت وحقوق انسانهاراپاس دارند وجامعه ای بسازندکه درآن در پناه دادگری و انصاف همه احساس آرامش و امنیت و خرسندی کنند. آری هدف امام حسین دفاع از حق و ایمان زلال و برپایی داد و آزادی و آزادگی بود و او در آن عصر تاریک و ستم زمانه، حقیقت را برتر از زندگی ننگین و عافیت طلبی در این جهان دانست و عشق به خدا و حقیقت او را برآن داشت تا در برابر ستم زمانه برخروشد و لباس زیبای شهادت برتن پوشد و جهانیان را به راه زندگی آزاد و شرافتمندانه فراخواند.
حسین (ع) به همه انسان‌ها آموخت که حتی در زمان نتوانستن انسان آگاه، در برابر خدا و مردم مسئول است.
کار حسین(ع) با آنکه غم انگیز و در خور گریستن بود، اما زیبا و عارفانه و عاشقانه و درس آموز و ستوده نیز بود. حسین به ما آموخت در
زمانی که خود کامه‌ای بر جای حق نشسته و زور و بیداد را در همه جابه کار بسته و نیکان و پاکان از جور در گوشه ای به انزوا
نشسته و عهدحکومت باخلایق گسسته و ریا و تزویر و دروغ راه را بر راستی و درستی و بیرنگی بسته و کار زمانه دگرگون
و وارونه گشته و سرمایه‌های عمومی به غارت رفته، انسان آگاه و نیک اندیش مسئول است.
و نباید در گوشه ای نشسته و تماشاگر بیداد و فساد و تبعیض باشد و چشم و زبان ببندد و همرنگ جماعت شود و عهد خویش را با خدای و مردم از یاد ببرد و خاموشی گزیند؛ چرا که اگر نتواند در چنین زمانی کاری بکند و روزگار را دگرگون سازد.
می تواند سکوت مرگبار تسلیم رابشکند و با اندک نور خود تاریکی را بشکافد و ستمکار و ستم پیشه را رسوا کند و پرده از ریا کاری و کردارهای زشتش بردارد...یاد و راه حسین زنده و جاوید باد.
-------------------------------
محمود منطقیان
------------------------------