مرثیه‌ای برای خائیز؛ وقتی فریاد رسی نیست!

کبنا ؛صیاد خردمند - دهدَشت، حومه غربی، کوه خائیز، مگر می‌شود عظمت اش را ندید یا دید بی تفاوت از کنارش عبور کرد.
 بوی دود و سوختگی می‌دهد، خبر از سقوط دردناک خائیز می‌دهند!
اینجا همه با بغض خائیز را می‌نگرند، زاگرس امروز برای فرزندان اش می‌گرید،
  تصویر سقوط و پایان خائیز در صفحات مجازی، خبرها لبریز شده او؛ ساعتی گفتند های کوپتر آب پاش می‌آید سوی‌تان، کیلومتری بیشتر فاصله نمانده، زمان گذشت و گذشت تا رشته امیدمان پاره شد؛ کوه نه فلز هم که باشیم در آن بحبوحه دود و آتش، ذوب می‌شویم.
همیشه گفته‌اند و گفته‌ایم که سیل و زلزله نتیجه خشم طبیعت به انسان است، اما شاید با قاطعیت بتوان تکرار و تکرار کرد که فاجعه «خائیز» حاصل خشم انسان به طبیعت است.

اینجا نه تئوری پردازی نه توئیت نه سخنرانی و نه هیچ چیز دیگر علاج نیست!
 در حادثه خائیز، هنگام حضورمسولان، بغض اهالی می‌ترکد و اعتراض می‌کند که چرا نگاه می‌کنی؟ چرا پول نمی‌دهید؟ نمی‌بینید؟ سوال‌هایی که پاسخ آن در مقابل آنها تنها سکوت می‌کند و نهایت هم به این بسنده می‌کند که 《نقد شما را پذیراییم!》 او راست می‌گفت، اما درد ما را نمی‌دانست». براستی ریشه این درد چیست و کجاست؟
عشایر از دیرباز زندگی خود را مدیون قامت استوار درختان بلوط  دانسته‌اند
بلوطی که روزی همزاد عشایر زاگرس بود ودر فقر و گرسنگی قوت لایمتوت آنان ودر گرمای تابستان سوزان، سایه ساری ودر زمان گرسنگی ثمر میوه آن (گلگ) نانی بود برای قوت آنان، امروز هیزم و زغال می‌شوند.
 امروز همه در صفحات مجازی خائیز را به نظاره نشسته‌اند و برای بازدید آمدند و به اصطلاح همه پای کار بودند و ستاد بحران در فلان و فلان‌جا تشکیل شد، اما این بازدیدهای میدانی و این پای کار بودن‌ها چه دردی را دوا کرد؟ هزاران بلوط چندین چند ساله و زیستگاه حیات وحش تاوان چه چیزی را پرداختند؟
 القصه امروز بلوط، بنه، کلخنگ، بادام، ارزن، زالزالک، گون و انوع گیاهان دارویی مانند آویشن، برنجاس، لیزک و ... و همچنین شاهین، بحری، کبک، تیهو، انواع کبوتر، خانواده گنجشک‌سانان، خانواده کهرکلی، هدهد، دارکوب، خانواده سارگپه، خانواده عقاب‌ها، بازها، کلاغ، تشی، جوجه‌تیغی، گرگ، کفتار، انواع روباه و پلنگ بخش مهمی از گونه‌های گیاهی و جانوری کَل و بز در معرض فناست.