ما برده نیستیم؛ نبود جاده ارتباطی ساکنین منطقه را در رنج و مشقت قرار داده است

توجه به مناطق محروم همواره از اهداف انقلاب‌اسلامی ایران بوده و مسئولان همواره بر رسیدگی از این‌ مناطق تاکید دارند. اما با وجود خدماتی از قبیل؛ برق، گاز و آب به مناطق محروم، هنوز مشکلات و معضلاتی وجود دارد که موجبات نگرانی‌ اهالی این‌ مناطق را فراهم کرده است. یکی از اهالی مورزرد زیلایی با ابراز گلایه، خطاب به مسئولین اظهار داشت: ما منکر توجه و خدمات‌رسانی مسئولان‌ نیستیم. اما برده هم نیستیم. اما اگر فکر می‌کنید ما برده‌ایم، قبول، برده‌ایم؛ اگر هم فکر می‌کنید ما ایرانی نیستیم بگویید تا از اینجا برویم‌ نبود راه ارتباطی ساکنین‌ این‌منطقه را در رنج و مشقت قرار داده است.
به گزارش کبنا، زیلایی با جمعیتی بالغ بر 12 هزار نفر شامل 58 روستا، از توابع شهرستان مارگون، یکی از محروم‌ترین مناطق کهگیلویه و بویراحمد است.
در سفری که به مورزرد زیلایی داشتیم، مشکلات آنها را از نزدیک مشاهده کردیم. راه‌های ناهموار و پراکندگی روستاها موجب شده است که دسترسی به امکانات و خدمات برای ساکنین این منطقه به سختی میسر باشد. اغلبِ ساکنین مورزرد زیلایی، عدم دسترسی به جاده هموار و زیرساخت‌های ارتباطی را مهمترین عامل محرومیت این منطقه می‌دانند.
در این منطقه برخی از مادران باردار به دلیل نبود راه‌های ارتباطی مناسب، نعمت دیدن فرزند خود را از دست داده‌اند و در این مسیر نامناسب، نوزادشان سقط شده است. مرگ یک انسان و جراحت عمیقی که روح و روان یک مادر را تا لحظه مرگ آزار می‌دهد را چه کسی باید پاسخ دهد؟ یکی از ساکنین روستا گفت: همسر من باردار بود، چون جاده بسته بود، نتوانستیم او را با ماشین به درمانگاه برسانیم، با بالگرد تماس گرفتیم، ولی موفق نشدیم. یکی دیگر از زنان باردار بیش از شش ساعت در ماشین بود و در همین حین فرزندش به دنیا آمد. معلوم نیست چگونه است که برخی از مسئولین نسبت به سختی‌های بسیاری که مردم این منطقه را احاطه کرده است، بی‌توجه هستند. در این منطقه، بیماران دیابتی نیز زندگی می‌کنند. این بیماران متأسفانه هر لحظه ممکن است با افت قند خون مواجه شوند. بارها پیش آمده است که آنها بیهوش به بیمارستان‌های یاسوج و مارگون رسیده‌اند و این مرگ خاموش نیز دلیلی ندارد جز عدم دسترسی به راه‌های ارتباطی و جاده‌ای مناسب.
تعدادی از روستاهای مورزرد زیلایی متأسفانه به خانه بهداشت نیز دسترسی ندارند. در بخشی از مورزرد زیلایی از چهار روستا، تنها در یکی از این روستاها خانه بهداشت وجود دارد که برای رفت و آمد زنان به آن و واکسیناسیون فرزندان خود، باید مسیر طولانی را با پای پیاده طی کنند؛ مسیری که می‌توان گفت حدود 5 تا 6 کیلومتر راه است و زنان همراه با فرزندان خود باید این راه صعب‌العبور را با مشقات بسیار پیاده‌روی کنند.
بارها نیز برای زنان باردار در این روستا مشکلاتی پیش آمده است.
اما یکی دیگر از مسائلی که مردم این منطقه با آن دست به گریبان هستند، عدم دسترسی به گاز است. هر چند در برخی از مناطق زیلایی اخیراً دسترسی به گاز در حال اجرا شدن است، اما مورزرد زیلایی همچنان از این نعمت محروم است. یکی از ساکنین این منطقه گفت: «گاز تا کمتر از 15 کیلومتری ما آمده است ولی ما اینجا دسترسی به گاز نداریم». به گفته‌ی این اهالی، تنها سوخت آنها هیزم است و مجبور هستند با سختی فراوان هیزم مورد نیاز خود را تهیه کنند. در نبود گاز، هم محیط زیست آسیب می‌بیند و هم مردم سختی‌های بسیاری را متحمل می‌شوند.
علاوه بر اینکه جاده‌ها و راه‌های ارتباطی از زیرساخت مناسبی برخوردار نیستند، دسترسی به ارتباطات تلفنی و اینترنتی نیز با محدودیت بسیار زیادی روبه‌رو است. برخی از اهالی مورزرد زیلایی در گفت‌وگو با خبرنگار کبنا نیوز از قطعی ماهانه خط تلفن گلایه داشتند. برخی می‌گفتند که گاهی اوقات بیش از یک ماه خط تلفن این منطقه قطع می‌شود. حتی بارها نیز پیش آمده است که دسترسی به برق نیز میسر نباشد. یکی از ساکنین مورزرد زیلایی گفت: با کمترین بارش باران، برق قطعی می‌شود؛ او گفت: اگر قرار باشد ساعت 11 صبح باران ببارد، ساعت 10 برق‌ها قطع می‌شوند. به گفته او: «با یک رعد و برق و باران، برق قطع می‌شود».
ترک تحصیل دانش‌آموزان نیز به یکی از معضلات اساسی این منطقه بدل شده است. دوری مسافت مدارس و کمبود معلم باعث شده است که دانش‌آموزان انگیزه‌ای برای ادامه تحصیل نداشته باشند. داستان مهوش دختربچه هشت‌ساله‌ای که دو بار کلاس اول را گذرانده است، قلب هر انسانی را به درد می‌آورد. دوستان مهوش می‌گفتند که معلم روستا هر ده روز یک بار در روستا حاضر می‌شد و مهوش که آن موقع دختربچه‌ای هفت ساله بود، نتوانست کلاس اول را با موفقیت بگذراند و اکنون برای بار دوم در کلاس اول حاضر شده است؛ اما باز هم معلوم نیست که بتواند این مقطع را پشت سر بگذارد. چنانچه وضعیت به همین روال پیش برود او نیز ترک تحصیل خواهد کرد.
به گفته اهالی روستای تنگاری، حدود 170 خانوار در این روستا زندگی می‌کنند، اما از جزئی‌ترین امکانات نیز محروم هستند. یکی از اهالی این روستا گفت: خدایی و پیغمبری هر کسی کاری از دستش برمی‌آید، برای این منطقه انجام دهد. یکی دیگر از آنها با ابراز گلایه، خطاب به مسئولین اظهار داشت: ما برده نیستیم. اما اگر فکر می‌کنید ما برده‌ایم، قبول، برده‌ایم؛ اگر هم فکر می‌کنید ما ایرانی نیستیم تا از اینجا برویم.
علت‌العلل مشکلات روستاهای این منطقه همانطور که در بالا نیز به آن اشاره شد، عدم دسترسی به راه‌های ارتباطی مناسب است. اما مشکل آنجاست که با وجود آشکار بودن این مسأله، تلاش چندانی برای رفع آن صورت نمی‌گیرد. یکی از اهالی مورزرد زیلایی در همین خصوص گفت: «43 سال از انقلاب می‌گذرد؛ اگر فقط یک نفر هم به تنهایی در این مدت روی جاده کار می‌کرد تا الأن این جاده باید درست می‌شد».
______________
گزارش: بهار بهادران