تاریخ انتشار
چهارشنبه ۱۴ تير ۱۴۰۲ ساعت ۰۱:۰۷
کد مطلب : ۴۶۴۲۷۲
یادداشتی از پریسا خرمی‌نیا؛
پاسداشت روز قلم؛ مبارک باد بر اهالی کوچه دانایی
۳
کبنا ؛پریسا خرمی نیا در یادداشتی به مناسبت روز قلم نوشت: ن وَالْقَلَمِ وَمَا یَسْطُرُونَ و خداوند میدانست در نهاد آدمی چیزی شکل می‌دهد به نام رویا، به نام خیال و هیچ چیز این رویا و خیال را بر کرانه‌ی هستی ماندگار نمی‌کند جز قلم!
قلم آفریده شد تا کلمات و واژه‌ها به وطن دفتر پناهنده شوند. تا رنج آواراگی را پایان دهد.
و قلم بود که به فریاد آمد، به فریاد فرا جستن زندگان از صف مردگان.
و قلم آفریده شد که غم غروب کند.
و عشق طلوع کند.
نوشتن بار گرانب‌هایی است که بر دوش نویسنده سنگینی می‌کند که اگر قلم نبود این بار هرگز به ثمر نمی‌نشست. نوشتن است که حرمت قلم را نگاه می‌دارد.
چهاردهم تیرماه، روز قلم نام‌گذاری شده است تا یادآور تمام تلاش‌های فرهنگی، هنری و علمی نویسندگان این عرصه‌ها باشند.
قلم راهنما و چراغ ذهن‌های پر‌اندیشه است. بیانگر تمام عرف، فرهنگ، فکر و عادت تمام مردم در هرجا و هر سرزمینی است. قلم جان دادن به تمامی فکر و‌اندیشه‌های علمی و ادبی و اجتماعی و... است.
بیان‌کننده‌ی هویت یک جامعه و سردمدار ادب و معرفت است و اگر قلم نبود این همه نقش و‌اندیشه نه برای اکنون و نه برای آینده باقی نمی‌ماند.
حتی آن زمانی که بشر بر دیواره‌ی سنگی غار‌ها می‌خراشید، قلم اولین ابزار ثبت بوده است.
و اگر با قاطعیت بگوییم که قلم روح آفرینش خداوند بر پهنه‌ی هستی است اغراق نکرده‌ایم.
و خداوند قسم خورد به قلم و آنچه که می‌نویسد، که ممکن نیست بنویسی و ممکن نشود؛ محال است‌اندیشه‌ای به این جهان اضافه کنی و نوری در تو نتابد.
و بشر نوشت تا بکوشد و ستایش و حمد (و ما یسطرون) را ادا کند که مداد العلماء افضل من دماء شهدا...
قلم آفریده شد تا کلمات و واژه‌ها به وطن دفتر پناهنده شوند. تا رنج آواراگی را پایان دهد.
و قلم بود که به فریاد آمد، به فریاد فرا جستن زندگان از صف مردگان.
و قلم آفریده شد که غم غروب کند.
و عشق طلوع کند.
نوشتن بار گرانب‌هایی است که بر دوش نویسنده سنگینی می‌کند که اگر قلم نبود این بار هرگز به ثمر نمی‌نشست. نوشتن است که حرمت قلم را نگاه می‌دارد.
چهاردهم تیرماه، روز قلم نام‌گذاری شده است تا یادآور تمام تلاش‌های فرهنگی، هنری و علمی نویسندگان این عرصه‌ها باشند.
قلم راهنما و چراغ ذهن‌های پر‌اندیشه است. بیانگر تمام عرف، فرهنگ، فکر و عادت تمام مردم در هرجا و هر سرزمینی است. قلم جان دادن به تمامی فکر و‌اندیشه‌های علمی و ادبی و اجتماعی و... است.
بیان‌کننده‌ی هویت یک جامعه و سردمدار ادب و معرفت است و اگر قلم نبود این همه نقش و‌اندیشه نه برای اکنون و نه برای آینده باقی نمی‌ماند.
حتی آن زمانی که بشر بر دیواره‌ی سنگی غار‌ها می‌خراشید، قلم اولین ابزار ثبت بوده است.
و اگر با قاطعیت بگوییم که قلم روح آفرینش خداوند بر پهنه‌ی هستی است اغراق نکرده‌ایم.
و خداوند قسم خورد به قلم و آنچه که می‌نویسد، که ممکن نیست بنویسی و ممکن نشود؛ محال است‌اندیشه‌ای به این جهان اضافه کنی و نوری در تو نتابد.
و بشر نوشت تا بکوشد و ستایش و حمد (و ما یسطرون) را ادا کند که مداد العلماء افضل من دماء شهدا...
