جبران بی لیاقتی مدیر را معلول بپردازد؟ ( + فیلم)

یادم هست اوایل انقلاب بود که سخنان حکیمانه حضرت امام (ره) را گوش می‌دادم که فرمودند این انقلاب، انقلاب پابرهنگان است. در وصف پابرهنگان نیازی به هیچ تفسیر و وازه یابی نبود. حداکثر ملت این پابرهنه شده بودند. انقلاب را توده‌های مردمی که سالها توسط خان و مباشرین خان‌ها مورد محنت و عذاب قرار بودند، به سرانجام رساندند. حرف شنوی آنها از معمار کبیر انقلاب، پایه گذار انقلابی جهانی شد. طولی نکشید که جنگی آغاز شد و باز مدیریت جنگ و جنگاورانش را حداکثر ممکن, همان پابرهنگان مدیریت کردند. فرشتگانی از میان توده پابرهنه ایران به مسلخ جان در برابر توپ رفتند و بی نظیرترین حماسه‌ها را رقم زدند. از آن دوران عبور کردیم و باز از پابرهنگان خواستند که مقاومت کنند تا ریل‌های توسعه را به قیمت ریاضت‌های غیرقابل تصور, به پیش ببرند. جان ملت را گرفتند و می‌گفتند هیچ راهی نیست مگر اینکه عده‌ای را شارژ مالی کنیم تا بر اساس دانشی که از غرب آموخته‌اند، در مسیر توسعه کمکمان کنند. باز هم پابرهنگان سیبل خط مقدم نامهربانی‌های اقتصادی بودند. با کوپن‌های دولتی جانشان را به دندان گرفته بودند تا شاید نسل‌های بعدیشان در آرامش باشند.
سیاسی بازان غربزده وارد کارزار دیگری شدند. در کنارشان میلیونها پابرهنه داشتند به زحمت ارتزاق می‌کردند ولی آنها شعارشان آزادی بود و وصلت با تمدن‌های دیگر. جامعه مدنی را بزک کردند که ما باید لباس عافیت طلبی را از غرب بگیریم که تنها چاره دردمان است ولی بعد از 8 سال متوجه شدیم که خودشان اصل درد بودند. الغرض؛
این حکایت‌ها ادامه یافت تا کلید صندوق بودجه مملکت را به دست فرزندی از مباشران همان خان‌های اول انقلاب دادند. یعنی بعد از 40 سال گفتند نقطه سرِ سطر. می‌گفتند و می‌خندیدند و می‌نوشتند و لبخند می‌زدند، می‌تاختند و قهقه می‌کردند و خلاصه فقط می‌خندیدند. اولین استاندار دولت تدبیر و امید، پادویشان بود. دومین استاندار کهگیلویه و بویراحمد هم که واقعیتشان بود و استاندار فعلی هم که...
به هم ریختگی‌ها را صدچندان کردند. محکومین دادگاه را در بالاترین پست‌های مدیریتی استان کهگیلویه و بویراحمد نشاندند، شلاق می‌خوردند و رئیس بودند، شلاق داشتند و رئیس بودند، لیسانس الهیات را در دستگاه تخصصی استان کهگیلویه و بویراحمد نشاندند، کسانی با سوابق شوم و نکبت بار را در جایگاههای مهم استان کهگیلویه و بویراحمد ارتقاء دادند، از هر مفسد و محکوم و مضحکی حمایت کردند تا در این 7 سال هر چه خواستند، بدوشند و بنوشند و بفروشند و برای آینده‌شان بکوشند. با جسارت تمام در جلسه علنی استانداری گفتند که 100 میلیارد را اختلاس نگویند در حالیکه در تهران 1000 میلیارد را هم اختلاس نمی‌گویند. در مصاحبه‌هایشان از منتهی آرزویشان برای اولویت کمیسیون امید بر منفعت مردم گفتند. تصمیمشان بر استیضاح ربیعی و آخوندی را تنها به این دلیل که اعضاء کمیسیون مخالفشان بر اهتمام در استضاح وزیر نالایق راه و شهرسازی داشتند، عوض کردند.
از کددهی  به ساختارشکنان داخلی و خارجی بگذریم، از اختلال در شبکه‌های اقتصادی و التهاب‌های عامدانه در بازار سکه و ارز و خودرو و آهن و مسکن تا پوشک بچه هم بگذریم، از اختلاس‌های آشکار و پنهان هم بگذریم، از رشد قارچ گونه نکبت زادگاشان (بخوانید آقازادگان) بگذریم، از توسعه سلاطین سکه و نفت و قیر و برنج و ... بگذریم، از زمین خواریهای گسترده و سیستماتیک در شهرهای مختلف کشور هم بگذریم، از دلالی تا تجارت وزرا و اعضاء کمیسیون ناامید (بخوانید امید) مجلس هم بگذریم، از ترویج فسادهای متعدد برخی از وزرا و شهرداران و استانداران و فرمانداران و اعضاء شوراهای شهر و مدیرانشان در استانهای مختلف بر تختخوابهای بنفش هم بگذریم، از بیچارگی برخی از شبه روشنفکراین که هنوز هم فهم لازم را برای درک این رذایل ندارند هم که بگذریم، تازه می‌رسیم به این نکته که آیا معلول جسمی حرکتی که ناتوان اندام حرکتی‌اش بسی بیشتر از حدِ فهم و درایت شما است، سزاوار نگاه منفعت طلبانه سیاسی است؟ به هرآنچه بر سر جامعه هدف بهزیستی آوردید کاری ندارم تا به وقتش, ولی اینکه خانمی با این شدت معلولیت را اینگونه وادار نمائید تا به محل کارش برود و برگردد، شایسته این نظام و این ملت است؟
و قطعاً حق ملت است که بتوانند نتیجه رأیشان را مطالبه کنند قبل از آنکه متولیان سازمان بهزیستی و دستگاههای نظارتی استان کهگیلویه و بویراحمد، ورود کنند.