تاریخ انتشار
جمعه ۱۹ اسفند ۱۴۰۱ ساعت ۱۶:۰۹
کد مطلب : ۴۵۹۵۹۸
پرونده ویژه کبنانیوز؛
بخش دهم) اکرامی: گزارش‌نویسی نوعی ضعف، ناتوانی و عدم توجه به گفت‌وگوست / باید فرصت از گزارش‌نویسان گرفته شود
۱
کبنا ؛در مورد ضرورت یا عدم ضرورت گفت‌وگو مناقشه پایان‌ناپذیری وجود دارد؛ برخی از فعالان، گفت‌وگو را حلقه مفقوده توسعه می‌دانند و برخی دیگر بر لزوم فراهم بودن بسترهای گفت‌وگو تأکید دارند. قائلان به گفت‌وگو در مقابل، از وجود تخریب در لوای نقد اظهار نارضایتی دارند و راه مقابله با این نوع رفتارها را دامن زدن به گفت‌وگو عنوان می‌کنند. مناقشات این حوزه دهه‌هاست در ایران وجود دارد. اما کهگیلویه و بویراحمد به‌طور خاص با این مسأله دست به گریبان است. کبنا نیوز در نظر دارد طی سلسله‌مطالبی در مورد اهمیت و ضرورت گفت‌وگو و راه‌های مقابله با تخریب و گزازش‌نویسی افراد علیه یکدیگر، با برخی از نخبگان، فعالان سیاسی و اجتماعی و اساتید دانشگاه گفت‌وگوهایی انجام دهد تا زوایای پنهان این پدیده روشن شود.
رحیم اکرامی _رئیس دانشگاه آزاد اسلامی یاسوج_ در گفت‌وگو با کبنا عنوان کرد: گفت‌وگو یکی از مهمترین ابزار‌های ارتباط میان فردی و اجتماعی است که فرد بر اساس آن، معانی، اطلاعات، یافته‌ها و احساسات خود را به دیگران منتقل می‌نماید؛ گفت‌وگو عامل مهم ارتباط اجتماعی و انتقال پیام به دیگران است.
وی ادامه داد: در آموزه‌های دین مبین اسلام به منظور مهار و کنترل زبان برای گفت‌وگو آداب و ضوابطی مقررگردیده است. در روایات گاه بر محبوس نمودن زبان و برتری برای سکوت تأکید می‌شود و گاه بر سخن گفتن و شکستن سکوت، با این حال سخن گفتن ذاتاً بر سکوت برتری دارد. احترام به رأی و نظر طرف مقابل، شایستگی سخن، سلامت و عفت کلام، استواری و سنجیدگی در کلام، مفید و اثرگذار بودن از جمله آداب مهم گفت‌وگوست که در آموزه‌های دینی به آنها تأکیدشده است.
وی عنوان کرد: فهم مشترک از الزامات حاکم بر گفت‌وگو می‌تواند فرهنگ گفت‌وگوی اثرگذار را ارتقا بخشد.
اکرامی گفت: امام علی (ع) می‌فرماید: «سخن تا نگفته‌ای اسیر توست اما همین که گفتی تو اسیر او خواهی بود». یعنی سخن تا قبل از گفتن قابل کنترل و مهار کردن است اما وقتی گفته شود گوینده مسئول و پاسخگوی آن خواهد بود.
رئیس دانشگاه آزاد با بیان اینکه کلام فرد نماد و نشان هویت و شخصیت اوست، گفت: از کلام او می‌توان به رای و نظر او پی برد و او را مورد داوری و قضاوت قرار داد.
وی افزود: گاهی شاهد خشونت کلامی و گفتاری در گفت‌وگو‌ها هستیم که در استان ما مرسوم است. به نحوی که گوینده کلام خود را همراه با تهدید و ارعاب به مخاطب منتقل می‌نماید. در این صورت عملاً باب گفت‌وگو بسته خواهد شد. زیرا مخاطب حاضر نخواهد بود با چنین فردی گفت‌وگو نماید.
وی اظهار داشت: امروزه در محیط‌های اجتماعی، پشت تریبون رسمی، جلسات رسمی و محیط کار یا در سطح معابر و خیابان‌ها در گفت‌وگوی بین افراد این خشونت محسوس است. در یک مکالمه تلفنی ساده فرد در حضور افراد دیگر مخاطب خود را با الفاظ رکیک و تهدیدآمیز صدا می‌زند که هم احساسات عمومی را جریحه‌دار می‌نماید و هم مخاطب خود را مورد هتک حرمت قرار می‌دهد که به عنوان یکی از آسیب‌های اجتماعی منجر به عوارض ناگواری می‌گردد.
وی با بیان اینکه نیروی انسانی سرمایه هر سازمانی است که باید صیانت و حفاظت شود، گفت: در قانون راهکار صیانت و یا رسیدگی به تخلفات پیش‌بینی شده است. ولی متأسفانه با بداخلاقی عده‌ای با انگیزه‌های خاصی اقدام به گزارش‌نویسی و به تعبیری «زیر آب زنی» می‌کنند.
اکرامی در مورد گزارش‌نویسی گفت: گزارش‌نویسی نوعی ضعف، ناتوانی و عدم توجه به امر مهم گفت‌وگوست. اگر فرد نسبت به عملکرد مدیریت در سازمان خود معترض باشد، می‌تواند با طرح گفت‌وگو پیرامون موضوع مطروحه پاسخ مناسبی را دریافت نماید و اگر پاسخ قانع‌کننده نباشد از طریق مجاری قانونی طبق ضوابط حاکم با هویت معلوم پی‌گیری نماید.
وی ادامه داد: متأسفانه نوعی بداخلاقی در استان ما حاکم است؛ به نحوی که منافع فردی برای افراد بر منافع سازمانی اولویت دارد. فرد در سازمان بدنبال منفعت فردی از قبیل پست یا مزایای مادی است. اگر تأمین نشود بدون توجه به مصالح و منافع سازمانی به صورت پنهانی و با حب و بغص اقدام به گزارش‌نویسی می‌کند.
وی در خصوص پیامدهای گزارش‌نویسی در سازمان‌ها گفت: با این کار مدیران سازمان را به حاشیه برده و آنها را از پرداختن به مسائل اصلی سازمان بازمی‌دارد. نکته مهم این است که هر کس باید متعهد به گفته و نوشته خود باشد. لذا عقل حکم می‌کند که هویت گزارش دهنده مشخص باشد تا در صورت گزارش کذب پاسخگوباشد ولی این رویه به وجود نیامد. به همین خاطر هر کس با هر انگیزه‌ای اقدام به گزارش‌نویسی می‌کند و گا‌هاً موجب ذهنیت منفی نسبت به مدیران سازمان و نادیدگرفتن زحمات آنها می‌شود.
وی تصریح کرد: در پایان چند نکته باید مورد توجه قرارگیرد؛ یکی اینکه فضای گفت‌وگوی سالم با اعتمادسازی فراهم شود. دوم اینکه مدیران در حوزه مدیریت خود تصمیات اتخاذی را شفاف‌سازی کنند و پاسخگو باشند تا فرصت را از گزارش‌نویسان بگیرند و در راستای پذیرش مسئولیت به گزارشی که هویت گزارش دهنده معلوم نباشد، ترتیب اثر داده نشود.
رحیم اکرامی _رئیس دانشگاه آزاد اسلامی یاسوج_ در گفت‌وگو با کبنا عنوان کرد: گفت‌وگو یکی از مهمترین ابزار‌های ارتباط میان فردی و اجتماعی است که فرد بر اساس آن، معانی، اطلاعات، یافته‌ها و احساسات خود را به دیگران منتقل می‌نماید؛ گفت‌وگو عامل مهم ارتباط اجتماعی و انتقال پیام به دیگران است.
وی ادامه داد: در آموزه‌های دین مبین اسلام به منظور مهار و کنترل زبان برای گفت‌وگو آداب و ضوابطی مقررگردیده است. در روایات گاه بر محبوس نمودن زبان و برتری برای سکوت تأکید می‌شود و گاه بر سخن گفتن و شکستن سکوت، با این حال سخن گفتن ذاتاً بر سکوت برتری دارد. احترام به رأی و نظر طرف مقابل، شایستگی سخن، سلامت و عفت کلام، استواری و سنجیدگی در کلام، مفید و اثرگذار بودن از جمله آداب مهم گفت‌وگوست که در آموزه‌های دینی به آنها تأکیدشده است.
وی عنوان کرد: فهم مشترک از الزامات حاکم بر گفت‌وگو می‌تواند فرهنگ گفت‌وگوی اثرگذار را ارتقا بخشد.
اکرامی گفت: امام علی (ع) می‌فرماید: «سخن تا نگفته‌ای اسیر توست اما همین که گفتی تو اسیر او خواهی بود». یعنی سخن تا قبل از گفتن قابل کنترل و مهار کردن است اما وقتی گفته شود گوینده مسئول و پاسخگوی آن خواهد بود.
رئیس دانشگاه آزاد با بیان اینکه کلام فرد نماد و نشان هویت و شخصیت اوست، گفت: از کلام او می‌توان به رای و نظر او پی برد و او را مورد داوری و قضاوت قرار داد.
وی افزود: گاهی شاهد خشونت کلامی و گفتاری در گفت‌وگو‌ها هستیم که در استان ما مرسوم است. به نحوی که گوینده کلام خود را همراه با تهدید و ارعاب به مخاطب منتقل می‌نماید. در این صورت عملاً باب گفت‌وگو بسته خواهد شد. زیرا مخاطب حاضر نخواهد بود با چنین فردی گفت‌وگو نماید.
وی اظهار داشت: امروزه در محیط‌های اجتماعی، پشت تریبون رسمی، جلسات رسمی و محیط کار یا در سطح معابر و خیابان‌ها در گفت‌وگوی بین افراد این خشونت محسوس است. در یک مکالمه تلفنی ساده فرد در حضور افراد دیگر مخاطب خود را با الفاظ رکیک و تهدیدآمیز صدا می‌زند که هم احساسات عمومی را جریحه‌دار می‌نماید و هم مخاطب خود را مورد هتک حرمت قرار می‌دهد که به عنوان یکی از آسیب‌های اجتماعی منجر به عوارض ناگواری می‌گردد.
وی با بیان اینکه نیروی انسانی سرمایه هر سازمانی است که باید صیانت و حفاظت شود، گفت: در قانون راهکار صیانت و یا رسیدگی به تخلفات پیش‌بینی شده است. ولی متأسفانه با بداخلاقی عده‌ای با انگیزه‌های خاصی اقدام به گزارش‌نویسی و به تعبیری «زیر آب زنی» می‌کنند.
اکرامی در مورد گزارش‌نویسی گفت: گزارش‌نویسی نوعی ضعف، ناتوانی و عدم توجه به امر مهم گفت‌وگوست. اگر فرد نسبت به عملکرد مدیریت در سازمان خود معترض باشد، می‌تواند با طرح گفت‌وگو پیرامون موضوع مطروحه پاسخ مناسبی را دریافت نماید و اگر پاسخ قانع‌کننده نباشد از طریق مجاری قانونی طبق ضوابط حاکم با هویت معلوم پی‌گیری نماید.
وی ادامه داد: متأسفانه نوعی بداخلاقی در استان ما حاکم است؛ به نحوی که منافع فردی برای افراد بر منافع سازمانی اولویت دارد. فرد در سازمان بدنبال منفعت فردی از قبیل پست یا مزایای مادی است. اگر تأمین نشود بدون توجه به مصالح و منافع سازمانی به صورت پنهانی و با حب و بغص اقدام به گزارش‌نویسی می‌کند.
وی در خصوص پیامدهای گزارش‌نویسی در سازمان‌ها گفت: با این کار مدیران سازمان را به حاشیه برده و آنها را از پرداختن به مسائل اصلی سازمان بازمی‌دارد. نکته مهم این است که هر کس باید متعهد به گفته و نوشته خود باشد. لذا عقل حکم می‌کند که هویت گزارش دهنده مشخص باشد تا در صورت گزارش کذب پاسخگوباشد ولی این رویه به وجود نیامد. به همین خاطر هر کس با هر انگیزه‌ای اقدام به گزارش‌نویسی می‌کند و گا‌هاً موجب ذهنیت منفی نسبت به مدیران سازمان و نادیدگرفتن زحمات آنها می‌شود.
وی تصریح کرد: در پایان چند نکته باید مورد توجه قرارگیرد؛ یکی اینکه فضای گفت‌وگوی سالم با اعتمادسازی فراهم شود. دوم اینکه مدیران در حوزه مدیریت خود تصمیات اتخاذی را شفاف‌سازی کنند و پاسخگو باشند تا فرصت را از گزارش‌نویسان بگیرند و در راستای پذیرش مسئولیت به گزارشی که هویت گزارش دهنده معلوم نباشد، ترتیب اثر داده نشود.
این هم گزارش نویسی است!!!!؟؟
مسئولین محترم استان - خودتان را اصلاح کنید.