همچنان بر سر دوراهی سلامت-معیشت

کبنا ؛محمد علی وکیلی در روزنامه ابتکار نوشت: موج سوم کرونا شروع سنگین و پرخسارتی داشته است. آمار مبتلایان و فوتی‌ها متاسفانه به چند برابر موج اول و دوم رسیده است. این حکایت از پاییز و زمستان سردی می‌کند.
به همین علت، ستاد عالی کرونا تصمیم گرفت از امروز اول آذر بیش از صدو پنجاه شهر و کلانشهر را تعطیل کند. تصمیمی که بعد از کش و قوس فراوان در معادله سخت سلامت-معیشت گرفته شد. بالاخره در این معادله، در تصمیم اخیر، سهم سلامت بیشتر شد تا به قول وزیر بهداشت، گرفتار مرگ‌های روزانه چهار رقمی نشویم. البته همچنان عده‌ای معتقدند این تصمیم دیر گرفته شده است و باید خیلی پیش از این، قرنطینه شهرها شروع می‌شد و اکنون برای تاثیرگذاری باید تمام دوائر دولتی و خدماتی را شامل شود ‌چراکه معتقدند باز بودن بخشی و بسته بودن بخش دیگر، خود عملاً موجب ازدحام می‌شود. در واقع با فریز کردن یک بخش، ازدحام و ترافیک به سمت بخش‌های آزاد سرازیر می‌شود و قرنطینه از تاثیر می‌افتد. لذا این عده معتقدند اکنون تنها در صورت اعمال یک قرنطینه تمام عیار می‌توان امید به تاثیرگذاری داشت. از سوی دیگر بسیاری نیز معتقدند که این تعطیلات در هر حال تاثیر چندانی بر کنترل بیماری نمی‌گذارد چراکه همچنان چشم انداز روشنی از مهار بیماری در جهان وجود ندارد. از این روی نه تنها تعطیلات نمی‌تواند به مهار بیماری بینجامد بلکه با وجود مشکلات معیشتی و تورم کنونی، قرنطینه فشار معیشتی را بیشتر می‌کند و افراد بیشتری زیر انباشت مسائل معیشتی می‌شکنند. در واقع این عده معتقدند این تعطیلات تاثیر چندانی بر کنترل بیماری ندارد ولی سایه فقر جان‌های بسیاری را تهدید می‌کند.
حقیقتاً وضع غریبی است. در این وضعیت همه نسخه‌ها واجد درجه‌ای از تردید است اما می‌توان به قطعیت گفت هر نسخه‌ای که انتخاب می‌شود اگر جدیتی در آن نباشد حتماً شکست می‌خورد. به عبارتی درست است که نمی‌توان به قطعیت در مورد توفیق هیچ نسخه‌ای سخن گفت اما به قطعیت می‌توان در مورد شکست نسخه‌ای که با جدیت دنبال نشود حرف زد. یعنی با وجود همه تردیدها، باید تزلزل را به نسخه‌ها راه نداد. اگر برای حفاظت از سلامت، قرنطینه می‌کنیم در اجرای آن مماشات نورزیم و با جدیت و در زمان مناسب آن را اجرا کنیم. اگر برای معیشتِ دوران قرنطینه بسته‌ای کمکی طراحی می‌کنیم از ظرفیت همه امکانات دولتی، شرکتی، مردمی و بنیادها استفاده کنیم. اگر همه ظرفیت کشور برای نسخه پیش رو بسیج نشود، در نهایت سرگذشتمان می‌شود حکایت آن رهگذر طماعی که هم چوب را خورد و هم پیاز را و از هر جهت متضرر شد!