همه یک ملتیم به نام ایران!

کبنا ؛غلامرضا بنی‌اسدی: همه یک ملت هستیم. یک جان که در کالبد ۸۵ میلیون نفر تکرار می‌شود. از هر نژاد که باشیم، ایرانی هستیم. به هر زبان که سخن بگوئیم، همدلی ما را در فضای برادری و خواهری تعریف می‌کند. فاصله شرق تا غرب و شمال تا جنوب، هرچقدر هم که طولانی باشد بسان باز کردن دو دست است که چون ببندیم کنار هم قرار خواهد گرفت و در هم قلاب خواهد شد. همه یک تنیم، برای یک وطن. ما را پاره، پاره نخواهد دید دشمن. این را هم آزموده است پیش از این و به خطا تکرار می‌کند این آزمون را. پیش از آغاز رسمی جنگ، در همان آغازین ماه‌های پیروزی انقلاب، خط‌کش برداشتند و در غرب و جنوب و هرجا که توانستند، خط‌های تجزیه کشیدند اما نمی‌فهمیدند که "ترکیبِ ایرانی" به چنان در هم آمیختگیی رسیده است که هیچ‌کس نمی‌تواند به اندازه یک وجب از آن جدا کند. کُرد ماند پای ایران، ترک ماند و عرب ماند و لر ماند و بلوچ ماند و فارس ماند و گیلک ماند. همه و همه ماندند و ماندیم کنار هم تا باد به غیرت در پرچم سه رنگی بوزد که همه فرزندان خود را یک دل و یک رنگ می‌خواهد. همه‌شان را عزیز می‌دارد. جنگ هم که بر ما تحمیل شد، دشمنان کوشیدند به نام کرد، تفنگ کوموله و دموکرات را خشاب‌گذاری کنند. به نام عرب، فشنگ‌ها را در خشاب خلق عرب بچینند و به نام هر قومی، پینه‌ای بدوزند و بکوشند آن پینه را روز به روز گسترده‌تر کنند تا جغرافیای تجزیه کامل شود. نمی‌دانستند که این پینه بسان خشکی روی زخم خواهد بود که به مرور زمان و بهبود زخم از پهنای آن کاسته خواهد شد و به روزی خواهیم رسید که با بهبود کامل زخم، از آن پینه زخم هم اثری نماند. وقتی پوتین‌های عراقی‌ها را تکاندیم تا ذره‌ای از خاک پاک وطن با آنان نرود و حتی قبل از آن، دیگر نه از زخمِ "کومله" و "دموکرات" خبری بود و نه از رد دشنه "خلق عرب". همه ایرانی ماندیم. ایرانیان یک‌دل و یک‌نگاه و پیروز که پشت ارتش چند ملیتی صدام را به خاک مذلت مالیدند. آن روز، ۳۶ میلیون بودیم با یک جان. همان که شهید بهروز مرادی بر تابلوی ورودی خرمشهر نوشت؛ "به خرمشهر خوش آمدید/ جمعیت ۳۶ میلیون نفر". حالا ما امروز ۸۵ میلیون نفریم. روی تابلوی ورودی همه شهر‌ها می‌توان نوشت، جمعیت؛ ۸۵ میلیون نفر. امروز ما یک جان در تکراری چنین پر برکت هستیم. به هر زبان و به هر نژاد که باشیم، ایرانی‌ایم. یک ملت همدل، مرکب و تجزیه ناپذیر. زخم‌هامان را خودمان مرهم می‌گذاریم. درد‌هامان را خودمان درمان می‌کنیم. خطاکاران‌مان را هم خودمان سیاست می‌کنیم. به بیگانه رو نمی‌دهیم. این را اگر آن روز نمی‌دانستند دشمنان و حمله کردند. پاسخش را دیدند و بدانند امروز همان قاعده، حکمِ جاری است برای ما و قوت بازوی ایرانی را توان، چند برابر است نسبت به ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ که جنگ را تحمیل کردند. همه هستیم در کنار هم به نام وطن، به نام انقلاب اسلامی، به نام شهیدان، به نام ایران، زنده باد ایران!