نیاز «اصولگرایی» به اصلاح و «اصلاحات» به اصول

کبنا ؛متن ارسالی: در آستانه انتخابات یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی هرچند فشارهای اقتصادی تاثیرات منفی بر روحیه و افکار مردم گذاشته اما ملت ایران با تکیه بر سرمایه‌های معنوی و اجتماعی و امید به حل مشکلات در آینده بدون شک در این مرحله نیز خلاق حماسه خواهد بود و بر ریل تدوام انقلاب اسلامی از رهگذر دموکراسی دینی قدم خواهد گذاشت. 
آنچکه در این مسیر قابل گوشزد و یاد آوری است تکیه بر عنصر "روشنگری "بعنوان یک رسالت مهم عناصر و کانونهای روشنگری و آگاهی بخشی است تا ملتی که زمانی طولانی در زیر فشارهای اقتصادی و بوقهای تبلیغاتی و کانونهای خبر پراکنی داخلی و خارجی مردد در تصمیم گیری صحیح هستند به سوی راه و انتخاب درست رهنمون کرد البته نه با شارلاتانیزم رسانه‌ای و نه با تطمیع و تزویر بلکه به شیوه‌های علمی و جدال احسن که مورد تاکید قرآن کریم است.
در این بین طبیعی است که کاندیداهای مجلس یازدهم عمدتاً از سه جریان سیاسی اعلام حضور خواهند کرد. اصولگرایی. اصلاح طلبی یا مستقل. اگر جریان چهارم یا پنجمی نیز در این بین ظهور و بروز کند که از منظر نگارنده ضروری است تا با تکیه بر نوگرایی و جوانگرایی و ایجاد نشاط و حتی تحول به معنای واقعی یک جریان نو و انقلابی نیز وارد این عرصه شود اما باید اذعان نمود هیچ جریانی نمی‌تواند در این مقطع زمانی حداقل بدون اذن دو جریان عمده سیاسی کشور یا متأثر از آنان اعلام موجودیت نماید.
قصد ما شستن پیراهن‌های کهنه یا وصله زدن به آنها نیست بلکه مدعی هستیم جریانهای سیاسی هر چند عمر طولانی داشته باشند بسان جریانهای فکری و فلسفی ظرفیت پیرایش و ویرایش و نو شدن دارند چرا که هر کدام دارای منشاء نظری هستند. 
اما لازمه و نیاز اساسی جریان اصولگرایی یا به تعبیری محافظه کاران و بنبادگرایان اسلامی چیست؟
هر چند با توجه به ماهیت اصیل انقلاب اسلامی و اصول اساسی آن جریانی سیاسی که با شعارها و اهداف و اصول انقلاب اسلامی آن سنخیت داشته باشد برای اداره امور کشور لازم بوده و هست و اصولگرایان که داخل خود احزاب هم نوع خود را نیز حمایت می‌کردند و در طول چهار دهه پس از پیروزی انقلاب اسلامی بنا بر چرخش قدرت متکفل امور اجرایی و سیاسی کشور بودند و بدون تردید منشأ خدمات مختلف بوده اما نباید از نقاط ضعف و خطاهای آشکار و پنهان این جریان در ادوار مختلف غافل بود. خطاهایی که هیچ سنخیت و تلازمی با ماهیت و اهداف اصولگرایی نداشته هر چند انگیزه و هدف هم پشت پا زدن به اصول نبوده است اما برآیند انها آسیب جدی به اصول و پیکره انقلاب اسلامی بوده است.
در کنار خدمات ارزشمند و مهم این جریان سیاسی به نظام اسلامی و زیربناهای اقتصادی و سیاسی و فرهنگی آن نباید از فسادهای اقتصادی؛ رشد سرمایه داری و دانه درشتهای اقتصادی، فاصله گرفتن تدریجی از فرهنگ جهاد و شهادت؛ پشت کردن به محرومان و مستضعفان و روی آوردن به سرمایه داران؛ رواج اندیشه لیبرال سرمایه داری و رفتن به دامان تجملات و مصرفی بار آوردن مردم، سکوت و ضعف در برابر تهاجم فرهنگی و بها دادن به یقه سفیدها و سیاست گذاری بر مبنای نسخه‌های بانک جهانی و بنگاههای اقتصادی ظالمانه همچون صندوق بین المللی پول، توسعه نامتقارن و ...که عمدتاً در سالهای ۶۸ تا ۷۶ رواج پیدا کرد به سادگی گذشت. در حقیقت علت این همه انحراف عدول از شعارهای اساسی و اصولی انقلاب اسلامی و ارزشهای آن بوده است. همانان که شالوده‌های این جریان بر آنان بنا شد و البته که در دولتهای نهم و دهم بنا بر بازگشت به این اصول و شعارها بود و الحق و الانصاف تا چند سال اول و میانی به نسبت موفقیتهای چشمگیری در این زمینه حاصل شد اما به تدریج به دلایلی که از حوصله این مقال خارج است بر اثر شتابزدگی؛ بی تدبیری و عدم عنایت به برنامه ریزی بلندمدت؛ عدم تعامل با سه قوه و نیز عدم ولایت پذیری مطلق هم در عرصه داخلی و هم عرصه خارجی نظام را دچار چالش و عملاً چرخش و انحراف در شعارها و سیاست‌های اصولی حاصل شد و فی المثل در مسائلی همچون بیداری اسلامی که با اتخاذ یک دیپلماسی فعال و انقلابی فرصت مدیریت و رهبری خیزشهای انقلابی منطقه‌ای فرصت کسب بهترین موفقیتهای دیپلماتیک در دسترس بود این فرصت از دست رفت.
بنابراین جریان اصولگرایی همچنان نیازمند به مراقبه؛ مشارطه و محاسبه درونی و دریک کلام اصلاح معنوی خود است که البته دور از دسترس نیست.
اما جریان دوم سیاسی یعنی اصلاحات که هرچند ریشه در چپی‌های خط امامی دولت جنگ میرحسین موسوی دارد که در خرداد ۷۶ بر اثر تغییر ذائقه مردمی که در دوران سازندگی ذائقه ارزشی و انقلابی آنان به سمت جوامع مدنی غرب و توسعه نامتقارن سیاسی تغییر یافت و سبد آرای آن از بیست میلیون نفر هم فراتر رفت هر چند علی رغم مسائل و مشکلات امنیتی که در سالهای فرمانروایی خود عجین با آنها بود اما فضای امنیتی را تقلیل داده و بیشتر گفتمانهای فرهنگی و سیاسی را در قالب آزادی‌های غیر تعریف شده رواج داد.
جریان دوم خرداد یا همان اصلاحات که البته جربان کارگزاران و اعتدالیون نیز درون آن گنجانیده شد هر چند شعار مدنیت و گفتگوهای ملی و بین المللی سرداد و موفقیتهایی نیز بدست آورد اما سرمایه‌های عظیمی از نظام و مردم سلب کرد و زخمهایی نیز از خود بر پیکر نظام جوان اسلامی به یادگار گذاشت.
رواج بی بندوباری فرهنگی و سیاست‌های تسامح و تساهل که حاصل آن توهین به مقدسات در رسانه‌های آن زمان و تخریب و توهین به شالوده‌های نظام اسلامی در خیابانها مثل فتنه ۸۸ و کوی دانشگاه و قتل‌های زنجیره‌ای، انحصار حزبی قدرت بر خلاف شعار توسعه سیاسی و رها کردن سیاستهای اقتصادی جز در یکی دو حوزه مثل کشاورزی چیزهایی نیست که به فراموشی سپرده شود یا نتوان از آنها درس عبرت گرفت و اتفاقاً برآیند سیاست‌های دولتهای کارگزاران و اصلاحات را می‌توان به عیان و با کمی اختلاف کمی و کیفی در دولت کنونی دید که دیگر شرح و توصیف آنها شرح حالی است که مجالی ندارد.
بنابراین این جریان اصیل و مهم سیاسی نیز لازم است در جهت گیریها و اهداف و روشهای سیاسی خود و نیز در گزینش عاملان سیاستهای خود بر اصول دینی و انقلابی تکیه کند و اهداف اصلاحی خود را درون نظامی تعریف نماید تا با مسیر انقلاب اسلامی که همانا اصلاح جهان از مسیر مهدویت هست هماهنگ باشد.
غرض چشم پوشیدن از خدمات نیست بلکه هدف آن است که راه اشتباه را دوباره نباید رفت و گرنه خود کرده را تدبیر نیست.
ملت بر سر دوراهی انتخاب است و بهترین انتخاب همان است که در کلام و راه امامین انقلاب اسلامی خصوصاً در وصایای امام راحل در بند وصیت به ملت شریف در انتخاب وکلای ملت و نیز بیانیه گام دوم انقلاب به آنها توصیه و تاکید شده است.
والسلام علی من اتبع الهدی
-----------------------------------------------------------
عبدالمحمد نمازی فعال فرهنگی و سیاسی